Het zit erop

Lieve allemaal,

Dit wordt alweer het allerlaatste verhaal. Inmiddels al een paar dagen in Nederland. Nog niet helemaal over de jetlag heen en ook nog niet gewend aan de temperatuur: ik heb het de hele dag koud (enja ik weet dat ik niet mag klagen omdat het veel kouder is geweest), maar het is wel fijn om weer hier te zijn.

De laatste dagen in Colombia zijn voorbij gevlogen. Na een laatste ontspannen ochtend aan het strand in Rincon del Mar, ging ik 's middags terug naar Cartagena. Een Zwitsers stelletje ging rond dezelfde tijd, dus konden we mooi met z'n drieën samen gaan. Daar was ik achteraf ook heel blij mee, want het was weer lekker Colombiaans! Eerst met de mototaxi naar San Onofre. De drie motorrijders hielden een wedstrijdje leek het wel pfff niet echt nice op een onverharde zanderige weg. Maargoed zij rijden daar elke dag en weten vast wat ze doen, eenmaal me dat gerealiseerd kon ik wat beter ontspannen. Heel snel in San Onofre waar we bij het tankstation gedropt werden bij een hele irritante man die perse wilde dat we bij zijn afdakje op de bus gingen wachten. Een andere maatschappij waarmee we gekomen waren, maar er zaten anderen uit ons hostel te wachten dus zou wel goed zijn. Na drie kwartier wachten zonder een bus die stopte en de man die steeds agressiever leek te worden, liepen het Zwitserse meisje en ik naar het loket van de andere maatschappij. Die had nog plek. Alleen net toen we onze tassen wilden gaan halen, kwam de bus er al aan. 20 minuten te roepen, er werd niet gewacht, dus helaas pindakaas. Toch maar weer terug gegaan naar het afdakje. Daar kwam na nog langer wachten eindelijk een bus, die propvol leek te zitten. De backpacks moesten achterin en we dachten even onee dalijk ligt onze tas erin en is er geen plek meer. Gelukkig was er iemand die ons in de gaten hield en ons voor liet gaan in de bus. Alleen op de achterbank wasnog plek, maar fijn dat we eindelijk naar Cartagena konden. Toen begon alleen het geruzie tussen de chauffeur en de norse man pas. Hij wilde geld zien voor iedereen die hij in de bus gebracht had, maar de chauffeur vond dat niet nodig (en terecht want we hadden ook zelf daar kunnen wachten). Jammer genoeg werd hij steeds bozer, stomste het dak, duwde de chauffeur en werd echt agressief. Dus hij kreeg wat geld en werd daarna echt de bus uit gezet. Was zo blij toen hij weg was, wat een nare sfeer! De busrit was ook heftig. Heel erg hobbelig en misselijkmakend op de achterbank, dus ogen dicht en hopen dat we er snel zouden zijn. In Cartagena snel een taxi gevonden, nog een vierde passagier en lekker goedkoop naar het centrum, wij dachten dat die busrit erg was, de taxirit was nog gevaarlijker. Regeldruk op de weg en iedereen haalde linkse en rechts in. Extra goed opletten dus. Onze chauffeur vond het alleen leuker om soms wat rond te kijken en aan te wijzen, wat voor een paar spannende momenten zorgde. Fijn om eindelijk het oude centrum te zien! Vijf minuten lopen en toen al bij mijn laatste hostel. Heel nieuw en mooi, goede keus :)
Maandagochtend een streetarttour gedaan, wat heel erg boeiend was en heel erg warm. Vooral het laatste stukje rond twaalf uur zonder schaduw was voor sommigen te warm, omdat er een windje stond vond ik het nog wel meevallen. De free walking tours vond ik allebei aanraders: een local neemt je mee door bekend terrein voor heren vertelt leuke details die niet in je reisgids staan! Daarna souvenirs geshopt. Altijd lastig te bedenken wat mee te brengen, maar ik moest natuurlijk wel originele kraamcadeautjes scoren en heb een hangmat gevonden :) Nu alleen nog bedenken waar en hoe ik hem in mijn tuin ga ophangen, maar heerlijk vooruitzicht om van de zomer daarin te luieren!

Dinsdag nog een allerlaatste dag aan het strand. Niet een heel mooi strand, maar lekker een boekje gelezen, genoten van de zon en nog een dagje niks. 's avonds laatste verse visje op en mijn tas alvast ingepakt. Best veel spullen achtergelaten en een compacte backpack als resultaat. Ik vloog pas woensdagmiddag dus kon nog een rondje oude stad doen en nog lunchen in Cartagena. In het restaurant had ik nog een leuk gesprekje. Er waren te weinig tafels, dus vroeg iemand of hij bij mij mocht aanschuiven. Geen probleem. De eerste vraag was of ik uit Argentinië kwam, ehm nee uit Nederland. Zijn je ouders dan Latinos? Ehm nee ook niet! Hoe kom je dan zo bruin? Goede vraag! (Vond het zelf wel meevallen daar, in het vliegtuig sprak de stewardess ook de hele tijd Spaans tegen me en pas nu ik hier ben, vind ik dat ik inderdaad erg bruin ben) Nog wat verder gekletstover Colombia en Argentinië en toen moest ik toch echt m'n backpack gaan halen, lange broek aan (geen idee wanneer ik voor het laatst m'n spijkerbroek aan had gehad) en op weg naar het vliegveld. Mooi op tijd daar en toen kon ik ineens een vlucht eerder al mee naar Bogota zodat ik daar meer tijd had om er te stappen. Heel fijn, maar zo raar dat als ik het een par weken terug geregeld had flink had moeten bijbetalen en dat het nu zomaar ging. Kwartiertje wachten en toen gingen we al boarden: perfecto! In Bogota ging de tijd ook snel. Nog een goede drugs controle voor we het vliegtuig in gingen en op weg naar Parijs. Heel veel turbulentie en weinig geslapen jammer genoeg, maar ach. Wat een gigantisch vliegveld was dat trouwens, nog nooit eerder geweest, maar fijn dat ik hier meer dan een uur de tijd had om over te stappen. Wel grijs en deprimerend weer hier, ook geen Eiffeltoren kunnen spotten uit de lucht helaas. Laatste stukje naar Düsseldorf ging helemaal snel, had ook gauw mijn bagage en toen waren pap en mama daar om me op te halen. Heel erg fijn!! In Nijmegen vond ik het heel raar om m'n huis binnen te lopen, het voelde zo vreemd. Gelukkig was het wel snel gewoon :) Tas uitgepakt, wasje aangezet en toen kwam Moniek met Thieme en Maren. Maren moest wel even kijken, maar kreeg een dikke knuffel en Thieme is echt groot geworden! Later kwamen Sandra, Kevin en Twain nog. Gezellig samen gegeten en gekletst. Fijn om iedereen meteen te zien, superlief dat Moniek dit zo geregeld had. Toen iedereen weg was, begon ik m'n moeheid te voelen. Gauw onder de douche en dat was zo fijn! Voor het eerst na meer dan drie weken weer een warme douche. En weet niet wat nu het fijnste was, de warmte, voldoende druk om je haren fatsoenlijk te wassen, of de zachte handdoek erna: genieten dit!

En nu ben ik alweer een paar dagen hier, heb ik al wat vriendinnen en opa en oma weer gezien en twee prachtige baby's bewonderd. Vandaag echt de allerlaatste dag van mijn onbetaald verlof, morgen begint het werkende leven weer. Het zit er nu echt op. Raar dat dit waar ik zolang naar uitgekeken heb en naartoe geleefd nu over is. Het is zo fijn geweest, fijner dan ik had verwacht. Heel anders ook dan mijn vorige lange reis. Toen was ik meer bezig met alles zien en doen, nu was het belangrijker om gewoon te zijn en daarvan te genieten. En ook nu heb ik schitterende dingen gezien en beleefd. Enerzijds is de tijd voorbij gevlogen, maar als ik nu terugdenk aan dingen in Nicaragua lijkt dat ook weer heel ver weg. Gaandeweg deze tien weken heb ik me wel beseft dat ik een geluksvogel ben dat dit zomaar kan en dat ik nu terugkom naar een huis en een baan. Denk dat het mede daardoor ook niet heel erg is om terug naar huis te gaan. Natuurlijk is het altijd jammer als zo'n mooie ervaring eindigt, maar je begint er ook naar uit te kijken om iedereen weer te zien. Je stelt je natuurlijk ook in op deze datum, dus twee weken meer was ook prima geweest. En als ik dit alles bij elkaar optel en ervan uitga dat alles met een reden gebeurt, dan vindt het universum mij best oké en heb ik het goed voor elkaar. En dat is iets ontzettends fijn om je te realiseren en mooi dat deze reis mij dit gebracht heeft en dat zal ik altijd koesteren.

Nu ik een paar dagen weer hier in Nederland ben en begin te wennen aan het leventje hier, kan ik zeggen dat het heel erg fijn is om frisse lucht in te ademen, ook al is die koud. Daar was het toch vaak uitlaatgassen of wat dan ook op straat. Fietsen is ook heerlijk en heb ik zeker gemist. Een georganiseerde supermarkt met koude koelingen voelt toch wel betrouwbaarder, was wel even vreemd dat iedereen hier Nederlands spreekt hahaha. Wat ik alleen wel echt mis, zijn de blauwe luchten. De warmte natuurlijk ook, maar blauwe luchten en een zonnetje voelen zoveel positiever dan grijs weer. Gelukkig komen de betere tijden er over een poosje aan :)

Dan wil ik alleen nog jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn verhalen en voor alle lieve en positieve reacties. Het is echt superleuk om te zien dat zoveel mensen je volgen en geïnteresseerd zijn in wat je meemaakt!

Veel liefs, Xx Astrid