Terug in Nederland, weg met mañana mañana

Lieve allemaal,

Dit wordt dan toch echt mijn laatste verhaal. Inmiddels ben ik al meer dan een week terug in Nederland en het voelt zo gewoon en normaal dat het eigenlijk lijkt alsof ik nooit weggeweest ben. Wel jammer eigenlijk, maar het is ook wel logisch want hier ben ik alweer helemaal onderdeel van de bruiloftsvoorbereidingen, waar ook veel stress in gaat zitten, dus ook de Argentijnse modus is al deels verdwenen. Hopelijk is die na 3 oktober weer terug, want daar voelde ik me wel prettig bij!!!

Vorige week woensdag was ik ruim op tijd op het vliegveld in Buenos Aires, wat rondgelopen en toen toch maar door de douane en richting de migratie, want ja in mn eentje was er ook niet veel te beleven op het vliegveld. Voor de allerallerallerlaatste keer een stempel van Argentinië in mijn paspoort laten zetten, stempel nummer 31 in totaal. Heel bijzonder weer. Ik stond netjes in de rij, vier mensen voor me, wordt ik gewoon uit de rij geroepen, want hokje nummer 9 waar twee jonge mannen aan het werk waren wilde mij graag helpen. Heel vreemd want die anderen waren natuurlijk eerst, maar de man die het allemaal regelde tikte me gewoon even aan en ja hoor ik werd alvast geholpen. Zaten ze eerst nog samen te gekken, eentje was slim om te vragen of ik Spaans kon. JA!!! Dus toen werd het wat minder, maar echt hilarisch. Ze lachten me uit om mijn foto, die was gemaakt toen ik aankwam, zwaar depressief zag ik eruit, dat klopt ook. Ik weet nog goed dat ik aankwam en er geen hol van snapte wat ik allemaal moest doen. Nu had ik een foto met een megagrote glimlach op mn gezicht; wat zes maanden Zuid-Amerika al niet met je kan doen ;) De vlucht ging helaas niet zo snel. Ik kon alleen het eerste deel wat slapen en toen het echt nacht was in Europa was ik wakker van de huilende kinderen voor me, hoestende vrouw naast me en pratende mensen achter me. Best frustrerend, maarja niks aan te doen. In Londen hoefde ik maar een uurtje ofzo te wachten en dan is het ook maar een klein stukje nog naar Nederland. Voor de tweede keer ontbijt op en toen boven het groene en platte Nederland. Heeeeeel vreemd vond ik het, maar wel het idee dat dit toch thuis is voor mij. Op Schiphol kwam ik aan bij de verst mogelijke gate. Ik denk dat ik serieus een kwartier tot twintig minuten heb moeten lopen tot aan de douane. Had ik geen rekening mee gehouden en ik was de rij al half voorbij (er stond namelijk iets over visums enja die heb ik niet nodig natuurlijk) maar iemand zei dat ik wel in mocht voegen. Goed geregeld!!!! Daarna nog tien minuten wachten op de bagage en toen dacht ik nog een eind te moeten lopen tot de aankomsthal, maar ineens zag ik papa achter het raam staan. Bleek gewoon dat ze mij al die tijd al hadden zien staan en ik papa, mama en Sandraniet. Het was zoooo fijn om mama weer te kunnen knuffelen en natuurlijk moest ik wel even huilen. Ik vond het heel raar dat ik weer bij hun was, niet uit te leggen maar ik had natuurlijk al twee en een halve maand niemand van de familie meer bij me gehad. Op het vliegveld een lekkere cappuccino gedronken, zoals ik hem ken en niet alleen maar met een beetje melk er doorheen. Met mn tassen op de rug naar de auto gelopen. 'Hoezo neem je geen karretje' vroegen papa, mama en Sandra. Ik heb daar toch ook veel met die tas op gelopen, dat is echt niet nodig!!! Op de terugweg naar huis onderweg heerlijk gelunchd met een doodgewoon meergranenbroodje met kaas, maar oh zo lekker. Die Hollandse kaas en bruin brood met pitten zijn dingen die ik heeeeeel erg gemist heb qua eten. Thuis gekomen was Floortje heel blij om me te zien, echt schattig: de hele tijd heen en weer rennen en springen enzo. Ik heb mn tassen gewogen, want ik was wel benieuwd hoeveel ik nou eigenlijk meesleepte en dat bleek gewoon 31 kilo te zijn. Aangezien ik zelf daar zes kilo ben afgevallen en nu nog maar 58 weeg, was dat gewoon meer dan de helft van mezelf. Dat had ik toch niet gedacht. Eerst mn tas uitgepakt, was aangezet, koffie gedronken en taart gegeten en toen kennis gemaakt met de vriend van Sandra. Ook bijzonder want iedereen kende hem natuurlijk al en ik nog niet, maar een leuke jongen hoor. Moniek kwam pas uit haar werk en toen was ik net klaar met douchen en nog boven, dus kwam ze naar boven. Weer lekker huilen, maarja ik had haar ook al die tijd niet meer gezien. Later in de middag werden er nog bloemen bezorgd van Mayke en Korstiaan. Superlief en onverwachts, dus ook toen traantjes en zelfs toen Twan binnenkwam moest ik huilen. Normaal gesproken ben ik helemaal niet zo, maar deze dag wel. Papa en mama hadden een Argentijnse vlag opgehangen en een landkaart uitgeprint van Argentinië met daaromheen allemaal foto's van mijn reis. Superleuk! Enja als ik dan allemaal zie denk ik wel 'wauw ik heb echt veel dingen gedaan en gezien'. Lekker Hollands avondeten met tomatensoep en andijviestampot. 's Avonds kwamen opa en oma langs, dat was ook wel even emotioneel, maar ook heel fijn dat ik hun weer heb gezien. Lekker gekletst en gezeten en toen ik weer in mijn eigen bedje lag, was ik bekaf en voelde het eigenlijk alweer gewoon om daar te zijn. Mama kwam me nog even lekker onderstoppen en het was heerlijk om weer alleen in een kamer te slapen in een bed wat geen stapelbed was, met een lekker kussen en een echt dekbed.
Die nacht heerlijk geslapen en ook heeeel lang. Vrijdag waren er helaas al redelijk wat dingen die gedaan 'moesten' worden. Bijvoorbeeld naar het politiebureau voor een bewijs van vermissing voor mijn rijbewijs op te halen. Enja geen rijbewijs betekent ook de hele tijd afhankelijk van iemand als ik ergens met de auto heen wil. Even wennen hoor! Dat weekend hadden we vrijgezellenfeest van Moniek. Superleuk en gezellig gehad, maar zondagavond was de pijp bij mij onderhand wel leeg. Die nacht lang geslapen en ik denk dat dit geholpen heeft om een jetlag te voorkomen, want maandag zat ik gewoon in het ritme van hier. Fijn want ik moest alweer werken bij de bakker in Oosterhout. Gelukkig zit ik niet geheel zonder werk en ben ik de maandagen daar. Het was ook daar niet vreemd om te zijn en ik wist ook alles nog alleen de codes voor het aan- en afmelden van de kassa niet, maar dat is gauw geleerd denk ik.

Dinsdag ben ik terugverhuisd naar Nijmegen met behulp van papa. Ook vreemd omdat er een nieuw huisgenootje was in Marleens kamer, die tijdelijk in Tanzania is, maar goed om terug te zijn en heerlijk om weer echt op mijn eigen plekje te zijn. De Koningstraat was al deels thuiskomen, maar de Sint Anna is toch echt mijn thuis. 's Avonds had ik afgesproken om bij Roos te gaan eten in Malden. Leuk om die ook weer te zien na al die tijd en toen ik daar aankwam, had ze als verrassing ook Mayke en Majorie uitgenodigd. Daar waren weer wat traantjes want dat had ik echt niet verwacht. Mayke had me 's ochtends nog gebeld en had het heel erg druk en Majorie had gezegd dat ze moest werken, de smiechten hahaha. Lekker met z'n vieren gegourmet en heerlijke ontspannen en gezellige avond gehad!
Woensdag en donderdag op zoek geweest naar bruiloftskleren. Gelukkig een jurk gevonden! Nijmegen is op zich wel veranderd, vooral Plein '44 waar nu ineens flats staan: ik keek mn ogen uit. Verder is eigenlijk bijna alles wel hetzelfde gebleven. Het is totaal niet raar om hier te zijn en het is ook goed zo. Vanuit Zuid-Afrika had ik er wel heel veel moeite mee om hier weer te wennen en deed het ook echt pijn als ik terugdacht aan die tijd. Nu is het anders en weet ik dat het zo prima is. Ik heb een geweldige tijd gehad en natuurlijk mis ik dingen van daar hier nu:
- de zon; hier is het tot nu toe elke dag grijs en ook nog regenachtig geweest.
- de relaxedheid: mañana mañana; wat vandaag niet komt morgen wel zit er hier echt niet in, dat kan ook niet hier en dat weet ik ook wel, maar toch het niet gestresste leven was zo ontspannend.
- het gesjans van iedereen; niemand noemt me mooierd zonder bijbedoelingen of praat gewoon met me. Ik stond op het station en iedereen heeft muziek in zn oren: terug naar de individualistische maatschappij.
Enja zo zijn er nog tig meer dingen op te noemen natuurlijk, maar dit zijn de grootste gemissen. Maar ik heb er hier mijn familie en vrienden etc voor terug en dat is ook heeeeeeeeeeel fijn!

Nu op zoek naar werk en zolang dat er nog niet is, kan ik mooi mijn fotoboeken gaan maken en een verhalenboek. Ik vond het heel erg leuk om een waarbenjij bij te houden en het is een mooie herinnering voor later. Natuurlijk blijft deze tijd me altijd bij en heb ik een dagboek bijgehouden voor mezelf, maar ook deze verhalen en reacties zijn voor mij heel waardevol en mooi om te bewaren. Dus heel erg bedankt voor jullie bijdrages.

Natuurlijk heb ik nog vele bestemmingen op mijn lijstje die ik wil gaan bezoeken in mijn leven, dus wie weet tot een volgende reis. Maar daar moet ik eerst flink voor gaan sparen. Dus tot snel in real-life!

Heel veel liefs!