Viva Colombia!

Hola,

Jesss eindelijk vanuit Colombia een berichtje! Het ging alleen toch niet zo soepeltjes als gepland vorige week in Panama City. Naar het vliegveld wel, geen wegwerkzaamheden en files dus mooi op tijd op het vliegveld. Even wachten tot de balie openging en ik aan de beurt was en toen bleken er gewoon geen tickets te zijn. Heel erg vreemd want ik had wel een bevestiging gehad en daarin stond dat ik had betaald. Ook vooral fijn dat de dame alleen Spaans kon, maar ik moest even wachten. Een stressvol half uur later kon ze me vertellen dat ze het hoofdkantoor had gebeld en dat mn creditcard niet had gewerkt en er daarom geen tickets waren. Dit kan ik allemaal begrijpen maar waarom wordt dat niet aan mij doorgegeven. Het antwoord was erg laconiek: gebeurt wel vaker dit en mails worden nooit gestuurd. Fraai... Gelukkig waren er noh tickets voor en de vlucht naar Bogota en die naar Cartagena voor maar 20 dollar meer, dus ik kon gewoon mee! Lekker genoten van een goeie kop Kotowa koffie en even terug gedacht aan het uitzicht in Boquete waar ik die koffie ook dronk. Daarna langs migratie en controle wat echt niks voorstelde; Pamama uit krijg je geen stempel, je mag gewoon een liter water meenemen. Er is maar een gate en een start- en landingsbaan. Wel grappig dat op mn boarding pass stond dat ik de schermen in de gaten moest houden voor de juiste gate: er waren geen eens schermen bij Panama Pacifico Airport. Het was maar iets meer dan een uurtje vliegen naar Bogota en daar was het koud! Was blij met mn lange broek en vest. Ik moest hier zes uur wachten en dan zou in de kou zitten geen pretje zijn geweest. Migratie ging heel snel en omdat de gate nog niet bekend was en de nationale vluchten over twee kanten verdeeld waren, moest ik nog even wachten. De tijd gedood met mn dagboek bijwerken, lezen en mensen kijken. De ronde vrouwen vallen heel erg op, wat een ronde borsten en billen, en iedereen is heel klein! Daarom draagt een groot deel van de dames misschien ook sleehak/plateauzool slippers? Als ik terugvlieg heb ik in Bogota maar 5 kwartier tussen de vlucht die aankomt vanuit Cartagena en die naar Parijs vertrekt. Hoewel alles nu erg soepel ging, leek me dat wat krap aan. Volgens Internet gaan er die ochtend meer vluchten en omdat ik toch voldoende tijd had even bij Avianca langs gegaan om te vragen naar de mogelijkheden. Ook deze dame kon geen Engels (als je geen Spaans sprak mocht je trouwens in het vliegtuig ook niet langs de nooduitgang zitten, werd extra omgeroepen) maar ze was heel behulpzaam. Er waren mogelijkheden maar ze gaf aan dat KLM eigenaar van mn ticket is en die alleen wijzigingen mag aanbrengen. KLM had ook een office alleen ergens achteraf in een gang waar alleen personeel liep en op zaterdag deden ze niet aan wijzigingen of boekingen maar kon maandag terugkomen. Dat ging hem niet worden, dus uiteindelijk via Internet gevraagd en bleek mogelijk maar vrij prijzig. Qua tijd zou het moeten kunnen lukken zeiden ze, dus daar hoop ik dan maar op.
Ook de tweede vlucht duurde maar een uurtje. Naast het ticketgedoe zou ik ook vanwege beide vluchten Viva Colombia afraden. Ze zijn goedkoop, maar wat een geschok de hele vlucht en de landingen waren ook niet best. Maar veilig in Cartagena aangekomen, goede taxiservice en snel in het hostel wat heel mooi en nieuw was. Heerlijk lang geslapen, ontbijt met cornflakes en toast: fijn even geen pannenkoeken :) En toen op weg naar Santa Marta. Om de hoek van het hostel ging een expressbus, ideaal dat ik niet naar het busstation hoefde. Toen we in Santa Marta waren, maakte ik even een praatje met de chauffeur waarna hij me op twee blokken lopen van mn hostel afzette ipv dat ik mee moest tot aan het eindpunt. Goed geregeld :) 

Na een rustige dag in Santa Marta dinsdag heel vroeg op om naar Tayrona park te gaan, een nationaal park op een uurtje rijden vanaf Santa Marta. Met een taxi naar de lokale markt waar de bus eigenlijk net wegging, maar stukje meerennen en ik kon nog mee. Dus was ik iets voor 8 al in het park. Een entreeticket had ik al, omdat iedereen in Santa Marta zei dat het nodig was vanwege de drukte. Ik had nog geen accommodatie geboekt en hoopte dat er nog ergens een hangmatje vrij zou zijn voor me. Het eerste stuk was met een bus en daarna begon de hike door een mooi stuk bos, met veel grote keien. Best wel een pittig tochtje met veel klimmetjes maar daarna ook een schitterend uitzicht op de oceaan met een heel lang strand. Na iets meer dan een uurtje lopen een camping opgezocht, die iets van het strand maar heel mooi in het bos lag, en daar was nog heel veel plek vrij :) De eigenaar vertelde dat het tot en met de eerste week van januari heel erg druk geweest was maar nu niet meer: perfect! Mooi mn spullen gedropt en doorgelopen naar het noordelijkste strand aan deze kant van het park. Onderweg echt schitterende stranden gezien, veel stukken zee mocht niet gezwommen worden vanwege te sterke stroming. Maar de uitzichten waar net als de plaatjes op Internet: blauwe zee, witte stranden, wat groen op de achtergrond en een blauwe lucht. Op en top genieten hier! Sommige stukken liep je over een bijna leeg strand, dan weer door een palmbomenbos, langs grote boulders, door mangroveachtige setting en alles was zo mooi! Bij Cabo San Juan lekker een middag op het strand gelegen, wat gezwommen en een boek gelezen. Terug op de camping heel snel door voor de koude douche toen ik het nog warm had. Het was een openlucht douche en ik kon over de muren de hele camping overzien; duurde even voordat ik me realiseerde dat ik dus ook zichtbaar was voor iedereen... Ik was blij dat ik geen eten had meegesjouwd maar gewoon in het restaurant kon eten, wat twee uurtjes geopend was voor diner. En toen het bedtijd was, begon de grote uitdaging: wat is de beste positie voor in een hangmat? Het duurde best lang en veel gedraai voordat ik in slaap viel. Vervelend was ook dat degene naast me zo dichtbij was, dus met veranderen van positie raakten de hangmatten elkaar bijna elke keer. Na een paar uurtjes werd ik wakker van de kou en heb ik alleen nog wat gedut; ik denk dat ik of te lang ben voor een hangmat (was ook bang om eruit te vallen als ik mn benen anders legde) of dat het gewoon niet mijn ding was, dus dat zou nog wat worden met drie dagen in een hangmat en hiken naar Ciudad Perdida. Al met al was het een hele ervaring en wakker worden in een jungleachtige omgeving was heel erg fijn! Na het ontbijt naar een ander strand gelopen, wat ook erg mooi was en daar lekker niks gedaan totdat het bewolkt werd. Op mn gemakje aan de terugweg begonnen, maar het was ook veel te warm om snel te willen, en halverwege de middag terug in Santa Marta. Wat waren dit twee heerlijke dagen even weg van alles en back to basic, want luxe en drukte was er niet echt in het park. 

En toen kon ik alweer mn kleine tas in gaan pakken voor het volgende uitstapje: Ciudad Perdida. Dit is een vierdaagse trek om een 'verloren stad' te bezoeken. Qua idee een beetje hetzelfde als de Incatrail naar Machu Piccu, alleen kan je deze opgravingen alleen te voet bereiken en qua hoogte is de Sierra Nevada hier een stuk minder hoog dan de bergen in Peru. Het was nogal passen en meten om alles voor 4 dagen in een 15 liter rugzak te proppen, maar als ik mn waterfles los droeg, ging het precies! Grote backpack weer in de opslag en op naar de tour agency. Vanaf daar werden we in jeeps naar El Mamey gebracht, waar we zouden lunchen en aan de trail zouden beginnen. De jeeps waren nodig omdat het laatste uur vanaf de grote weg naar dit bergdorp een onverharde weg was. Onze chauffeur reed alleen alsof de jeep van glas was en ging zo langzaam over elk hobbeltje dat zelfs ik blij was toen we bij de lunchspot waren omdat ik misselijk begon te worden. Daar zat een groep die net terug was gekomen en er best modderig maar gelukkig uitzag aan het bier. Iedereen dacht hetzelfde; zo zien wij er zondag ook uit :) Tijdens de lunch kennis gemaakt met de anderen: 3 Fransen, 2 Australische meiden, een Duitse, 2 Zwitsers, een Zwitsers stelletje en een Amerikaans stelletje. De gids en vertaler legden de planning kort uit en hoelang het lopen zou zijn voor vandaag. Na de goede lunch als bodem gingen we op pad! 
Het eerste stuk was makkelijk te doen en het landschap was meteen geweldig met overal in de verte groene bergen. Het ging best lang oké, maar er reden ook nog mototaxis hier. Vanaf hun eindpunt werd het pittig met een flinke klim en zweten voor het leven. De Fransen hadden de pas er aardig in en wij renden eigenlijk zowat gewoon mee. Op het hoogste punt was een watermeloenstop met zulke lekkere stukken meloen: zo rijp dat het bijna van de schil brak, heerlijke snack! Daarna was het nog wat stijgen en dalen en uiteindelijk alleen nog maar naar beneden naar het eerste kamp. Dit kamp lag heel erg mooi naast de Buritaca rivier en we moesten over een hangbrug om in ons stukje te komen (elke groep, denk dat er vijf met ons startten, had zijn eigen gedeelte). En er waren geen hangmatten maar bedden! Omdat het was 'eerst komt, eerst maalt' mooi een beneden bed kunnen scoren. Daarna naar een meertje naast de rivier gegaan voor een snelle duik: heel koud maar heel welkom na al het gezweet! Bleek dat wij de 4 uur hike in 3 uur hadden gedaan. Avondeten was erg veel en goed. De gids had nog een interessant verhaal over de omgeving en de indigenous mensen die daar leefden, wat eigenlijk neerkwam op een groot drugsverbouwverhaal. Eerst marihuana en nu coca, maar was toch boeiend om te horen. Daarna was het lekker om 8 uur al naar bed omdat de volgende dag om half 6 de wekker ging.
Aan een ruk doorgeslapen tot 5 uur en het was heel fijn wakker worden met de geluiden van de rivier en vogeltjes. Na een goed ontbijt klaar voor dag 2 wat de zwaarste dag zou zijn. We begonnen om half zeven en het was bijna fris nog, maar eenmaal aan de wandel was het snel warm: het eerste uur was alleen maar bergop. De weg was op veel stukken alleen maar klei, wat redelijk te doen was zolang het niet te nat was, maar opletten waar je je voeten neerzette. Ook moesten we een aantal keren de rivier oversteken, wat soms ook gladjes was. Maar het was overal zo ontzettend mooi, eerst sochtends de mist in het dal zien hangen, later een strakblauwe lucht met uitzicht op alleen maar bergen waar soms een klein pluimpje wolk voor hing en alles was zo ontzettend groen! Onderweg op de top weer een watermeloenstop en we kwamen langs wat indigenous dorpjes. Echt ongelofelijk dat zij daar als stam nog zover van alles leven in hun eigen rituelen: als je 18 bent, ga je vier dagen in de leer bij de sjamaan en als je daarna 'goedgekeurd' wordt, mag je een meisje wat haar eerste menstruatie gehad heeft trouwen. Iedereen draagt een wit gewaad en heeft lange zwarte haren. De zoon van de sjamaan keert zich momenteel beetje tegen dit leven. Hij studeert nu en wil in het dorp niet meer de witte kleren dragen, houdt van andere muziek en dat wordt niet zo gewaardeerd. Maar logisch denk ik als je ook het andere leven leert kennen. De lunchspot was ook weer erg mooi gelegen en daar hadden we een flinke pauze, waarna we doorgingen voor deel twee van deze dag. Ook hier weer flink bergop, maar op de top een fruitstop (ananas en sinaasappel) en weer een kamp met bedden! Ook vandaag in de rivier gezwommen wat weer erg koud was, maar je zweet hier zoveel dat je in ieder geval het idee hebt dat je dan schoon wordt. Vandaag bleek dat we echt een snelle groep waren want we haalden heel veel mensen in. Daardoor ook mooi wat relaxtijd en kletstijd. Heel erg leuk om te horen wat iedereen doet en bijvoorbeeld veel geleerd over de verschillende talen in Zwitserland. Grappig dat veel gesprekken ook elke keer hetzelfde waren. Met de Australische meiden kon ik het goed hebben en meestal hadden we het over vier dingen. 1. Wat zou de volgende maaltijd zijn, want het was allemaal zo lekker en ik had elke keer honger. Ik snap dat dit vreemd klink voor jullie, maar echt ik heb hier zoveel gegeten: jullie zouden me niet herkennen. 2. Jeuk van muggenbulten. Je kon net zoveel spul opsmeren als je wilde, ze waren immuun daarvoor. Elke nacht had je een jeuk aanval met veel krabben als gevolg. 3. De vochtigheid. Niks droogde nog in de avond: bikini's, handdoeken, kleren en haren. 4. Coke/coca en sarcastische grappen daarover. Elk verhaal van de gids kwam neer op drugs of onder invloed zijn en met zn allen hebben we hier flink wat grappen over gemaakt. Nacht twee was jammer genoeg erg koud en bijna niemand had lekker geslapen. Daar lagen ook alle groepen bij elkaar dus dat was redelijk wat op en neer geloop ook.
Dag drie was natuurlijk het hoogtepunt omdat we Ciudad Perdida (de verloren stad) gingen bezoeken. We begonnen met het oversteken van de rivier. Net als de dag ervoor was dat schoenen uit en zo snel mogelijk zonder uit te glijden door het koude water, wat om half zeven echt geen pretje was. Daarna nog 1200 traptreden om op te warmen totdat we eindelijk bij Ciudad Perdida kwamen. Flinke klim maar hoe mooi als je daar eindelijk bent: ik had daar best wel willen wonen! Niet gedacht het in deze dagen koud te hebben, maar de stad bleef lang in de schaduw van de berg. Wel schitterend om letterlijk de zonnestralen over de berg te zien vallen. De gids had veel te vertellen en we hebben zo'n vier uur rondgewandeld, heerlijk rustig als er in totaal maar 65 bezoekers ofzo zijn. Ik vind het wel bizar om te bedenken dat daar gewoon 2000 mensen gewoond hebben en ze er 400 jaar over gedaan hebben om te bouwen. De trappen naar beneden waren minder fijn, want de Tayrona's hadden veel kleinere voeten dan wij. Maar veilig met trillende benen beneden. Tijd voor lunch in hetzelfde kamp en weer aan de wandel. Vandaag was het vooral naar beneden en dat bleek me ook goed af te gaan. Had een wandelstok gevonden (een tak eigenlijk)  ideaal voor wat balans, alleen jammer genoeg wat blaren op mn hand. Samen met een van de Australische meiden als eerste bij het kamp en wederom bedden en een goede plek! Daarna tijd voor een duik in de rivier. Ook dit is eigenlijk niet echt iets voor mij; voor de fun in ijskoud water zwemmen. Maar in zo'n mooie omgeving is het gewoon zonde om onder een ijskoude douche te gaan staan. Een van de Fransen had shampoo in zijn tas bij de rivier dus op deze schitterende plek onze haren gewassen, mooie herinnering :) weer heerlijk avondeten en gewoon tot half tien opgebleven! In dit kamp was helemaal geen elektriciteit (andere kampen ook amper) dus het werd een avond bij kaarslicht. Heel grappig dat men dacht dat ik een crosscountry runner ben en toen dat niet zo bleek te zijn werd geconcludeerd dat ik vast in een vorig leven een berggeit was. Je kan namelijk niet niet in bergen wonen en zo makkelijk hiken. Moet eerlijk zeggen dat het me veel liters zweet gekost heeft, maar dat het qua benen best aardig makkelijk ging zonder al teveel spierpijn.
Wederom zo goed kunnen slapen enja toen was het tijd voor de laatste dag. Ik denk eigenlijk dat dit misschien wel de zwaarste was. De eerste klim was extra heftig omdat het de avond ervoor geregend had en de klei erg glad was geworden. Maar ach niks te klagen, want we hebben zo'n mooi weer gehad alle dagen. Na een korte sap en cakestop was het laatste stuk aan de beurt. Na de top ben ik met een van de Fransen heel erg rustig naar beneden gelopen om zolang mogelijk van al het moois te genieten. Ondertussen gezellig gekletst maar ik ga het hele daar zijn missen. De groep was ook heel erg fijn, want iedereen mixte met elkaar. We zagen er allemaal op ons slechtste uit, stonken een uur in de wind, maar dat deed iedereen. Niemand was ongeduldig als iemand langzaam was of zijn spullen niet op tijd klaar had. Het was echt een totaal andere wereld, geïsoleerd van de rest. Nog een laatste lunch op het beginpunt en toen weer terug naar Santa Marta, waar het wennen is om in de drukte te zijn.

En nu zit ik dit met een grote glimlach, nagenietend van de hele ervaring te typen: dit is denk ik het hoogtepunt van mijn reis (misschien moet ik meer wandelvakanties gaan doen zoals Everest basecamp, Kilimanjaro, Santiago de Compostella) Wat was het fijn om een paar dagen even helemaal weg van alles te zijn en in zo'n schitterende omgeving te kunnen wandelen. Al die liters zweet en alle muggenbulten waren het zeker waard: onvergetelijk dit. En wat een geluk dat ik dit heb mogen doen en meemaken. Denk dat ik hier nog vaak aan zal terugdenken om even te kunnen wegdromen!

Moet wel bekennen dat de douche erg fijn was na al die rivierdouches en dat ik nu blij ben om schoon te zijn, dus zo in een jurkje lekker uiteten! Morgen ga ik naar Cartagena en voordat ik naar huis ga, staan er in ieder geval nog een paar dagen strand en niks doen op de planning, maar waar dat precies zal zijn, weet ik nog niet. Nog maar tien dagen te gaan: de tijd gaat nu wel heel hard vind ik.

Jullie allemaal veel plezier met schaatsen buiten, jammer dat te moeten missen maarja je kan niet alles hebben en met al het moois van afgelopen week heb ik zeker niks te klagen hier. 

Liefs, Xx Astrid