Na een week vakantie weer op reis!

Lieve allemaal,

Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op mijn verhalen. Super om te lezen dat zoveel mensen mijn reis volgen.
Na twee weken Bolivia zijn we weer ‘thuis’ in Argentinië. Wel raar maar zo voelde het wel toen we de grens overkwamen: we konden weer met onze eigen pesos betalen en natuurlijk de Argentijnse vlag die overal wappert!! Bolivia was echt geweldig, lekker weer, helemaal niks gedaan voor een week, dus goed uitgerust nou. Zoals Sandra zou zeggen: ‘Bolivia was een cadeautje voor onze portemonnee!’ Maar een week lang niks doen behalve met Cindy onze Nederlandse amiga rondwandelen in het centrum, genieten van de zon in een parkje, uit lunchen, nog meer wandelen, uit eten, begint toch wel te vervelen. We zijn wel nog uit geweest, want ja het kost toch allemaal niks daar, dus dat kan er nog wel af: twee cocktails voor 2,75 is wel te doen namelijk!! En we zijn een dag naar een Boliviaanse dansshow geweest. Dat was supervet. De hele zaal en de entourage viel een beetje tegen, maar de dansen en de kostuums waren heeeeel erg mooi. Leuk om gezien te hebben!! Het eten in Bolivia is trouwens echt goed en lekker. We hebben een keer saté gegeten met heerlijke satésaus, daar kan je toch best van genieten na al die tijd zonder en ook een Bossche Bol hebben we op. Hij was anders dan die van het Broodhuys (natuurlijk minder lekker) maar het was wel met lekkere chocola en echte slagroom! En wat echt leuk is aan Bolivia, je kan gewoon dollars pinnen bij de bank. Die hadden we nodig om Argentinië op de zwarte markt (die helaas flink gedaald is sinds onze vorige keer wisselen, maar nog steeds beter is dan pinnen) te wisselen voor pesos. Ideaal!! Maar wat dan weer het kromme, Boliviaanse van deze geweldig bank is, is dat ik er geen Bolivianos (wat een originele naam voor de munteenheid van Bolivia) kan pinnen, daarvoor werd mijn pas niet geaccepteerd. Vreemde bedoening hoor, maar prima. Dollars zijn veel meer waard dan Bolivianos!

Eigenlijk had ik verwacht een soort van cultuurshock te krijgen in Bolivia, maar hoewel je goed ziet dat het land minder ontwikkeld is, viel dat nog wel mee, tot in de bus naar de grens…. Wij hadden een ticket geboekt naar de grens voor zondagavond zes uur. Prima op tijd op het busstation, bleek dat we in de bus van half zeven zaten, vreemd maar het zal wel. Die bus was ook mooi op tijd en zag er redelijk fatsoenlijk uit als we keken naar andere bussen die op het station waren alleen er moesten wel heel veel mensen mee. Wij hadden ons gesetteld op de eerste rij met panoramic view, waar je trouwens helemaal niks aan hebt als je van donker tot donker reist Sandra Roelofs, komen er naast ons van die echte Bolivianen met heel hun hebben en houwen zitten. Tig dekens werden aangesleept en voor hun benen en in de hoek gedeponneerd, beetje vreemd maar al gauw werd duidelijk waarom. Ze hadden namelijk met vier personen, twee stoelen geboekt: Boliviaanse zuinigheid zullen we het maar noemen. Wij zaten serieus met open mond te kijken hoe ze een kind van een jaar of zes, een kind van een jaar of twaalf en zichzelf (twee volwassen vrouwen) tussen al die dekens en zooi aan het zetten waren. Ze wilden ook nog graag dat mijn rugzak aan de kant ging, maar ik dacht ho eens even, ik heb braaf betaald voor mijn hele zitplaats, dus zoek het maar uit Gelukkig was een boze blik genoeg en kon die blijven staan. Bij de eerste stop kocht deze familie ook nog een jengelend katje en ja hoor toen was het feest compleet. Eigenlijk hoopte ik wat te kunnen slapen, maar het kind van twaalf lag met haar voeten tot aan mijn voeten, die kat liep te piepen, mijn stoel kon niet helemaal achterover en het was ook nog eens ijskoud. Jullie zullen wel denken wat een klagers, maar serieus het ijs stond aan de binnenkant van de ramen van de bus, dus dan is het echt niet lekker warm. Dus twaalf uur later zonder slaap, maar ruim op tijd, kwamen we bij de grens aan. Wilde iemand ons nog even afzetten voor een dubbel zo duur ticket naar Argentinië, want ja bij de grens moet je een nieuw ticket kopen, gelukkig was ik wel zo wakker om te snappen dat dit niet klopte omdat op internet hele andere prijzen stonden, dus die man niet blij en wij snel op weg naar de grens. Dat was ongeveer 7 blokken lopen vanaf het busstation en ook hier was het koud. IJs overal op de plassen op straat, mensen met hele dikke kleren, wij rillend bij de douane en zonder gevoel meer in de voeten, want ja we waren te vroeg. Gelukkig maar 40 minuten wachten tot de Boliviaanse grens openging. Natuurlijk kwam de vraag waar is je migratieticket ‘oh die waren op toen wij er waren dus heb ik een stempel zonder ticket’ oké, geen probleem, stempel erbij en door naar de Argentijnse. Lekker georganiseerd zoals alles hier is, was die nog dicht en moesten we nog 20 minuten langer wachten, wat echt geen pretje is als het tien graden vriest (ja wij vonden dit ook schokkend koud voor hier) maar ook hier een stempel en door naar de tascontrole. Dat stelde helemaal geen fluit voor, dus mocht je ooit geld nodig hebben, in Zuid-Amerika zijn en het idee hebben om geld te verdienen via drugssmokkel: Bolivia-Argentinië via Villazon is zeker een aanrader. Ook in Argentinië moesten we een stukje lopen naar het busstation, maar ditmaal was ik zelfs blij om met mn loodzware tas een stuk te mogen lopen om een beetje op te warmen. Een ticket was zo geboekt, dus met de eerste bus mee naar Salta voor de prijzen die op internet stonden. Wat een verademing zijn die Argentijnse bussen: groot, ruim en WARM: dus tijdens deze hele mooie busreis toch nog een paar uurtjes kunnen slapen voordat we in Salta aankwamen.

Ons hostel hier heet La Covacha wat zoiets als het krot betekent, maar dat is het helemaal niet. Het is lekker rustig, met een goede keuken, lekker bed en groot dakterras. Salta zelf is ook echt top. Hier snappen de Argentijnen tenminste hoe je toeristen trekt: overal zijn terrasjes rond de grote pleinen, de stad is schoon en het is gezellig. Ik snap wel waarom papa en mama het hier zo naar hun zin hadden! Dinsdag na het boeken van twee tours hadden we met papa en mama geskyped en die vonden dat we naar het MAAM museum hier moesten gaan. Wij hadden alleen gehoord dat het ongeveer 40 pesos zou kosten en eigenlijk hebben we dat niet over voor een museum. Dus kregen we geld om daarheen te gaan omdat we het echt moesten zien. Het was een museum over geofferde kinderen door de Inca’s en ik vond het echt schokkend. Hier zijn op een berg op ongeveer 6700 m hoogte mummies gevonden. Dit bleken kinderen te zijn die door de Inca’s geofferd werden aan hun voorouders om de status van de stam te verbeteren. Dat vond ik al schokkend, maar de manier waarop is echt walgelijk. De kinderen werden in coma gebracht door drankjes, waarna ze levend werden begraven. Twee kinderen waren echt nog jong, zes en zeven, maar een meisje was gewoon al vijftien, dus die wist goed wat er met haar ging gebeuren. Ik ben blij dat ik het museum bezocht heb, maar vond het zo luguber dat ik er echt even stil van was.

Woensdag moesten we vroeg op voor een tour naar Humahuaca, want we werden al rond zeven uur opgehaald. De tour bestond veelal uit oudere Spanjaarden en wij en nog twee jongeren, dus toch wel gezellig. De gids kon ook goed Engels, dus wat we niet in het Spaans begrepen, kregen we toch allemaal mee. De eerste stop was de berg met zeven kleuren. Een hele mooie berg met allerlei kleuren door de mineralen in de berg, maar echt zo dicht op elkaar dat er in verschillende lagen verschillende soorten mineralen zaten. Daarna nog naar een aantal koloniale dorpjes, maar ik vond dit eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde. Het waren schattige kleine dorpjes, maar het mooiste vond ik de bergen om ons heen met alle verschillende kleuren. Indrukwekkend hoe mooi dat is. Een bijzondere stop was bij een kerk met schilderijen van Spanjaarden met vleugels op hun rug, oftewel Engelen met wapens en Spaanse kleren. Vroeger hadden de Spanjaarden de native bewoners namelijk verteld dat engelen er precies zoals hen uitzagen, maar dan met vleugels op hun rug, zodat de natives de engelen konden schilderen.
Na een hele lange dag konden we in het hostel aanschuiven voor een asado: joehoeee eindelijk na vier weken weer een. Jammer genoeg waren er wat problemen geweest zodat de asado niet om 8 uur begon, maar pas rond half 11. Ik had echt megahonger en was moe, maar gelukkig was het het wachten waard: het vlees was geweldig!!! Rond half 12 ging ik toch maar vast naar bed. Even voor de zekerheid mijn bed bekeken want ik had de hele dag al last van jeuk en rode bultjes en ja hoor precies wat ik dacht: bedbugs. Eerst twijfelde ik nog, maar toen ik een zwartbruin rondje oppakte uit mn bed en op mn hand had en het ging lopen, leek het me duidelijk. Wat een ellende. Gelukkig was de hostelman erg effectief: matras en beddengoed moest allemaal weg, ik kreeg alles nieuw. Fijn voor het idee, maar toch bleef het een nacht vol jeuk.
Dus na een korte nacht weer vroeg op voor een tour. De jeuk was een drama, want je wilt eigenlijk niet krabben omdat je dan allemaal littekens krijgt, maar mn armen en benen jeukten gewoon de hele dag en toen ook nog in mn hals, BAH!! Onze tweede tour was naar Cachi en ging ook via een hele mooie bergweg. Anders dan de dag ervoor, maar ook indrukwekkend. We zagen condors vliegen bovenop een berg, die schijnbaar zeldzaam te zien zijn, want iedereen in de tour was wild. Op het hoogste punt van de tour hadden we een schitterend uitzicht over de vallei, de wolken die onder ons in de vallei waren, de bergen, de mooie blauwe lucht. Het was zo mooi allemaal bij elkaar dat het bijna nep leek en via de computer gemaakt, dus het is echt genieten als je dit zelf mag zien en daar mag staan! Via een cactuspark met heeeele grote cactussen naar een kruidenkraampje. Dat hadden we al gehoord van papa en mama, dus wij hebben mooi kruiden gekocht voor onze maaltijden hier. In veel hostels is alleen zout aanwezig, dus wat peper en paprikapoeder waren zeer welkom!! Daarna naar Cachi, wat een leuk lief gezellig klein dorpje een eind van alles af is met vooral witte huizen. Leuk om dezelfde dingen als papa en mama gezien te hebben, maar twee dagen tours achter elkaar is niet echt een aanrader. Deze tour zou veel korter zijn, maar ook gisteren waren we pas rond half 8 terug.

Vandaag doen we het heerlijk rustig aan. Mijn kleren die mogelijk met beestjes zijn worden gewassen, dus hopelijk neemt de jeuk gauw af. De bultjes zijn nog niet echt minder, maar anders zal het wel verdwijnen als we verder reizen. Vanochtend even Moniek gebeld voor dr verjaardag en nu zit ik heerlijk in een hemdje en korte broek op het dakterras in de zon met uitzicht op schitterende bergen en een deel van Salta mijn verslagje te typen. Wat we de komende dagen gaan doen is een grote verrassing. We willen wat werken op vrijwillige basis op biologische boerderijen, niet dat we bekeerd zijn hoor, maar daar is een netwerk voor, dus hopen we tegen kost en inwoning een of twee weken ergens aan de slag te kunnen. Alleen is het nog de vraag of dat hier in de buurt kan of in de buurt van Cordóba onze volgende bestemming. Achja ik zie wel wat het wordt en dan horen jullie het de volgende keer!!!!!

Liefs, Xx