Condors, indianen en ziekzijn

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week in Peru en heb al zoveel moois gezien. Het is echt een schitterend land en mocht je ooit in de buurt zijn…. Nu weer in de bus op weg naar mijn laatste bestemmin in Peru: Cuzco.

Vorige week de nachtbus naar Arequipa vond ik heel erg meevallen. Mijn hotel was heel erg mooi, naast het klooster van Santa Catalina en vlakbij het centrale plein. Lekker rustig aan gedaan in de ochtend, een beetje in de zon gelegen en toen in de middag een stadstour. Die begonnen we natuurlijk bij het Santa Catalina klooster, wat heel mooi bewaard gebleven is en waar tegenwoordig nog steeds nonnen wonen en leven. Bijzonder om dan toch daar rond te mogen lopen. Via een rondje Plaza de Armas, het centrale plein in alle plaatsen heet in Peru zo, wat helemaal versierd was met rood witte vlaggen omdat dit weekend een feestweekend hier is met parades etc. Ik hoop morgen wat hiervan te zien in Cuzco. Uiteindelijk reden we de stad uit en kwamen we bij een uitzichtspunt op de drie vulkanen rondom Arequipa. Misti stond helemaal alleen, echt supermooi en is de enige vulkaan die nog in werking is, hoewel die al meer dan 2000 jaar niet meer is uitgebarsten. Vandaar dat mensen ook gewoon op de helling van deze vulkaan wonen. Niet in te denken dat dit in Nederland zou mogen met veiligheidsvoorschriften etc. Omdat ik toch wel moe was van de busreis lag ik heerlijk vroeg in bed, sliep als een os en heb daardoor gewoon de aardbeving gemist. Verdorie!! Het was er een van 5.1 op de schaal van Richter en het schijnt vaak voor te komen,waardoor er ook niks gebeurd is verder, maar ik had het zo graag willen voelen!

Na Arequipa gingen we met een tour naar de Colca Canyon. Heel grappig zat bij mijn tour een Nederlander die we eerder in Salta hadden gezien, dus dat was wel leuk. Deze tour ging de hoogte in en er waren wel mensen die last hadden van de hoogte. Ik heb braaf een kopje cocamate met andere kruiden gedronken, coca bladeren schijnen te helpen tegen hoogteziekte, en had verder nergens last van. Helaas was onze tour flink vertraagd omdat ze midden op een berg aan de weg aan het werken waren. Ja hoor 12 uur in de middag gewoon de weg afgesloten voor een uur of nog langer. Nergens geen borden, alleen een vrouw met een stopbord en heleboel mensen en materiaal. Enja ze waren hier wel allemaal aan het werk. Onze chauffeur had geen zin om te wachten en ging al een aantal keren driftig lopen toeteren, zonder resultaat. Daarna ging die dreigen om er langs te rijden en gingen andere auto’s hem helpen, waardoor we inderdaad de ene helft van de weg mochten gebruiken en er doorheen mochten. Maar heel erg vreemd dit. In Chivay was het verschrikkelijk koud, maarja het ligt ook hoog en ging ik eindelijk naar termaalbaden. Al zo vaak had ik mn bikini bij me en ben ik elke keer niet gegaan, nu was mijn laatste optie en ook al waren het zwembaden en geen stenen termaalbronnen, het was heerlijk. Water van 38 graden, uitzicht op schitterende bergen echt even kunnen relaxen. Het is wel te merken dat hier in de bergen alles minder ontwikkeld is en de mensen lopen ook veel in traditionele kleding. Toen ik stond te wachten kwam er ook een gezin met hun schapen door de straten van het dorpje gelopen. Ik stond even te kijken, maar hier kan het allemaal. ’s Avonds hadden we de mogelijkheid om naar een folkloristische dansshow te gaan met diner. Dat was wel heel toeristisch, maar mooi om te zien en alpaca’s zijn niet alleen schattig, hebben niet alleen warme wol, maar zijn ook heerlijk om te eten. Toch leuk om mee te maken zoiets en het hoort wel bij de cultuur hier!
De dag erna heeeeel vroeg op om naar de Colca Canyon te gaan. Weer langs allemaal kleine dorpjes, vrouwtjes met traditionele kleding en baby-alpaca’s waar je voor 25 cent mee op de foto kan. Dat is hun onderneming, dus wel zo netjes om te betalen. En na twee uur rijden kwamen we dan eindelijk bij Cruz del Condor aan om hopelijk de condors te kunnen spotten. Hiervoor geldt ook dat ze er niet altijd zijn en het hangt van de termiek af hoe dichtbij ze komen. Inderdaad moesten we even wachten voordat er condors te zien waren, maar ik had geluk. Eerst een paar jongere, bruine, en een paar oudere, zwart met witte. Deze vlogen vooral onder de rots door waar we op zaten, maar schitterend te zien hoe mooi ze zweven in de vallei. Daarna leek het alsof ze een pauze genomen hadden, veel mensen gingen ook weg waardoor ik met de mensen van mijn tour op de eerste rij op de punt van de rots kon zitten. En we hadden het geluk dat toen de hoofdact pas echt begon. Megaveel condors, ik denk wel zo’n dertig tegelijk die zo dichtbij kwamen dat je gewoon de ogen kon zien. Ze zweefden zelfs boven onze hoofden, echt geweldig gaaf om dit te zien. Ik houd normaal gesproken niet zo van vogels, maar condors zijn een klasse apart!
Terug in Chivay ging ik na de lunch meteen door naar Puno. Het eerste deel van de weg hadden we al een keer gereden, dus lekker liggen slapen. Het was verder niet heel boeiend, behalve een meertje met flamingo’s. Die waren jammer genoeg wel ver weg, maar ze voelden zich waarschijnlijk bedreigd want ze vlogen ineens allemaal weg en dan pas zie je hoe mooi roze met zwart ze zijn! Onderweg in de bus de sandwich gegeten als avondeten die we gekregen hadden bij een pauze. Naast me zat trouwens een praatzieke oude Amerikaan. Verschrikkelijk. Hij ging vertellen waar die overal in Argentinië en Chili was geweest, maar hij noemde alle plaatsen met zo’n accent dat ik het niet begreep. Ook liet die allemaal foto’s zien van trekkingtochten in natuurparken die ik echt ook moest gaan doen. Eeeh denk het niet aangezien het daar dan winter is. Volgens hem geen probleem en sneeuw en ijs maken de parken heus niet gevaarlijk. Jaja! Zelfs mn muziek opdoen hielp niet, dus uiteindelijk deed ik net alsof ik ging slapen en toen hield die gelukkig op met praten. Best lang hoor 6 uur lang naast iemand zitten waar je na een uur echt helemaal mee uitgepraat bent.

In Puno had ik maar een kort nachtje, want de dag erna gingen we naar de eilanden in het Titicacameer en zouden we bij een Indianenfamilie slapen. Heel mn backpack omgepakt om alleen mn kleine rugzak mee te kunnen nemen. Best een gedoe en best goed nadenken wat wel en wat niet mee te nemen. Aangeraden werd om in de haven een cadeautje voor het gastgezin te kopen in de vorm van pasta, suiker, olie of rijst. Rijst leek mij prima en was ook niet zo duur!
De eerste stop waren de Uros eilanden. Dit zijn drijvende rieteilanden, die wel verankerd zijn omdat ze anders met veel wind zomaar naar Bolivia zouden kunnen drijven, maar alles is van riet: de huizen, boten etc. Bijzonder om te zien. Er was een groot centraal eiland waar ook de school was, maar ook veel kleine eilanden eromheen waar denk ik families samen woonden. Er werd verteld dat als je ruzie had met de buren je gewoon de ankers van je eiland eruit kon trekken, een stukje verderop kon roeien en de boel dan weer vastzetten. Ben benieuwd of dat vaak gebeurt, maar wel een grappige gedachte. De mensen hier zijn ook heel bruin en hebben allemaal gekleurde kleding aan: voor mijn gevoel echte indianen!
Het eiland waar we zouden slapen, Amantani, was drie uur met de boot en helaas voor ons was het water nogal wild, waardoor de boot hard schommelde en ik echt misselijk was toen we eraf kwamen. We werden over de families gedeeld en ik kwam met twee Amerikaanse meiden bij Mamita Estefa. Moesten we eerst nog een eind de berg op lopen, wat best lastig was aangezien het Titicacameer als zo hoog ligt. Gelukkig plukte Mamita wat muna voor ons, een soort van munt, waardoor je beter kan ademen en waar je ook thee van kan maken. Haar huis viel trouwens reuze mee. Een echt huis met twee verdiepingen. Ze had ook twee slaapkamers, maar de Amerikanen vroegen of ik het leuker vond om bij hun te slapen enja dat was natuurlijk gezelliger! Mamita had twee dochters en een baby. We hebben maar een dochter gezien, die gewoon elke dag een uur naar school moet lopen en een uur terug, en geen idee of ze een man had of niet.
We deden even een rondje rond het huis en het is echt zo vredig daar. Overal zie je het meer liggen, Bolivia met witte sneeuwtoppen een eind weg, er zijn geen auto’s of honden, alleen wat balkende ezels die herrie maken en heel veel schapen. Alles loopt rond los en geen idee hoe de mensen weten welke dieren van hun zijn. Maar ze leven van de landbouw, veeteelt en visserij. Als lunch kregen we quinoa soep, bijzonder maar schijnt heel gezond te zijn en daarna nog een bord met rijst, salade, gebakken kaas (heel vies plastic-achtig) en aardappelen, maar het was veel te veel dus we hebben het niet allemaal opgegeten. Met de groep zouden we in de middag de hoogste berg van het Titicacameer gaan beklimmen om vanaf daar de zonsondergang te zien. Een pittige klim na een vermoeiende dag, geen paden maar dwars door akkers, over rotsen enzo maar zeker de moeite waard om te zien. Toen de zon weg was, werd het heel erg koud en snel donker, dus moesten we gauw naar beneden. Op de terugweg werd ik megamisselijk en was heel blij toen we eindelijk weer bij het dorp waren. Daar even rustig aan gedaan en toen kwam de hele lunch eruit. Een opgelucht gevoel, maar toen wilde ik eigenlijk geen avondeten meer. Braaf een paar hapjes soep op en gezegd dat ik niet meer wilde. Mamita begreep dat ik me niet lekker voelde en ging muna-thee voor me maken. Had ik ook niet echt zin in, maar toch maar opgedronken. ’s Avonds was er voor ons een feest georganiseerd waar we in de traditionele kleiding van de eilandbewoners heen mochten. Wij twijfelden of we wilden gaan en besloten eerst even te powernappen. Toen mamita ons om half negen kwam halen, sliepen we allemaal en wilden we echt niet ons bed uit en de kou in. Heel jammer maar slapen was voor mij sowieso een betere optie.
Redelijk geslapen onder vier dekens en de volgende met honger wakker geworden. Niet gek natuurlijk. Pannekoeken als ontbijt voor een goede bodem en toen moesten we alweer afscheid nemen van mamita en gingen we door naar het laatste eiland: Taquile. Ook hier moesten we weer een berg opklimmen om bij de dorpjes te komen. In het eerste dorpje was het feest op het plein en kwamen er mannen muziek maken en dansen. Superleuk om te zien in een echt tradtionele setting! Toen we verder liepen tot de lunchplaats werd ik weer niet goed, koos wel een mooie plek om mn maag te legen vonden de Amerikanen. Maar zo beroerd voelde ik me en na de derde keer kon ik alleen maar huilen en wilde ik naar mama en lekker op de bank liggen in de Koningstraat. Gelukkig waren de Amerikanen heel erg lief en knuffelden ze me even. De lunch sloeg ik logisch genoeg over en de gids kwam me weer muna thee brengen, die ik niet weg kon krijgen. Hij vroeg ook in welk gezin we waren geweest en zei dat met deze mamita nog nooit problemen waren geweest. Het zal best wel maar ik voelde me slecht. Toen moesten we ook nog eens 545 treden naar benden lopen tot aan de haven. Dit was achteraf voor mij teveel inspanning met niks in mn maag, dus toen ik beneden kwam stond ik helemaal te trillen en ging het echt niet goed. De Nederlanders die tot nu toe de hele tijd met me mee reizen, hielpen me de boot in en er was iemand met een middeltje tegen misselijkheid. Superlief allemaal en uiteindelijk heb ik de hele bootreis geslapen. Wel jammer want hoewel het nu supergeweldig mooi was, weet ik zeker dat het nog iets extra’s had kunnen hebben als ik er nog wat meer van had kunnen genieten.
Terug in het hotel heb ik alleen mn was weggebracht, water en een broodje gehaald en verder niks gedaan want ik voelde me slecht. Gisteren ook nog. ’s Ochtends wel even fijn met papa en mama geskyped. En ben verder alleen naar de winkel gegaan en langs het centrale plein waar kinderen spelletjes aan het doen waren zoals bij ons bij Koninginnedag vanwege de feestdag van morgen. Op internet ben ik wat gaan zoeken en ik denk dat het een voedselvergiftiging was van de sandwich in de bus, reizigersdiarree of iets anders veroorzaakt door een bacterie. Als het goed is moet het binnen een paar dagen vanzelf overgaan, maar gisteren was ik te slecht om in de middag mee te gaan op een excursie, dus heb ik alleen op bed gelegen, geslapen en wat tv gekeken. Heel erg jammer, maar ik kon geeneens rechtop zitten zonder krampen en wist dat ik vandaag ook tien uur in de bus moest zitten. Dusja toen won het verstand het toch wel van de wil.
De busreis vandaag was lang, maar wel boeiend omdat we overal stopten om dingen te bekijken. Om zeven uur vetrokken we in Puno, heb ik heerlijk twee uur geslapen. Daarna een museum bezocht, weer verder tot aan de hoogste berg in de tour. Gelunched, voor mij alleen soep en een klein beetje rijst en toen door naar Inca-opgravingen en als laatste een schitterend ingerichte kerk. Rondom al deze toeristische stops waren kraampjes met spulletjes uit Peru en nu zou ik het liefste alles meenemen, maar dat kan niet. Toch ben ik vast begonnen met aanschaffen van wat kleine dingetjes, want het is allemaal zo mooi gemaakt!!!
Uiteindelijk kwamen we om 17.00 uur hier aan en het had voor mij niet veel langer moeten duren. Mijn buik speelde weer op, moet ook nog bedenken of ik vanavond ergens ga eten of het simpel bij crackers houd en vroeg naar bed ga. Inmiddels begin ik ook wel bang te worden voor de Inca-trail die woensdag voor mij begint. Nog maar drie dagen om aan te sterken, maar we zullen zien. Vandaag ben ik een stuk beter gelukkig hopelijk blijft het de komende dagen betergaan en anders maar niet. Ik begin sowieso en we zien wel hoever we komen: ‘waar een wil is, is een weg’ is mij altijd geleerd en deze keer nog wel een hele mooie oude Incaweg!!

Geniet lekker van de zon in Holanda. Hier in Cuzco is het overdag wel lekker, maar ’s avonds stervenskoud merk ik al. Hopelijk kan ik een verwarming vragen voor mijn kamer, anders is het elke avond heeeel vroeg slapen denk ik haha.

Tot snel maar weer en hopelijk met een succesvol afgeronde Incatrail tot aan Machu Picchu!!

Heel veel liefs!!!