Woestijnen en Zoutvlaktes

Lieve allemaal,

We zijn alweer in het derde land van deze trip: Bolivia. Dusja we doen gewoon even de ABC-landen tot nu toe! Bolivia is weer heel anders, hele mooie natuur wat ik eigenlijk niet verwacht had, maar verder is het wel armoedig. Veel vrouwen lopen in traditionele kleren met lage rokken over elkaar heen, hoedje op en een doek met spullen of baby op de rug geknoopt. Mooi om te zien dat het hier gewoon allemaal nog kan! Het is hier wel wat minder ontwikkeld en daarom is alles ook spotgoedkoop. Een kamer voor twee personen met douche is bijvoorbeeld maar vijf euro pppn en een pizza met drinken is nog geen vier euro. Wij gaan hier dus een aantal dagen heerlijk bijkomen en ons een beetje genieten van wat luxe, voor zover je het hier luxe kan noemen….

Ik was gebleven bij de busreis naar San Pedro de Atacama vanaf La Serena. Heerlijke brede stoelen, waar ik met mn smalle kontje ook nog op mijn zij in kon liggen, maar toch niet zo goed kunnen slapen, helaas. In San Pedro aangekomen waren de wegen heel erg vies en modderig en bleek het geregend te hebben. Best bijzonder aangezien de bewoners en veel chilenen dit omschrijven als de droogste plaats ter wereld. Dit kan sowieso al niet omdat er zoveel sneeuw op de bergen eromheen ligt, die in de zomer heus wel gaat smelten en richting het dorp loopt, maarja je moet iets om toeristen te trekken natuurlijk ;) Ons hostel was heel erg back to basics, een eind lopen, een koude douche (bleek later dat je voor warm water de geiser aan moest steken grrrr) geen gezellig zitje, koud in de nachten, maar wel een tafeltennistafel!!! Dat was lang geleden maar suuuuperleuk om te doen, gelukkig was ik beter dan Sandra, maar het scheelde niet veel, dus ik was bijna bang dat ze beter zou zijn in een sport dan ik.
In het dorpje zitten tig touroperators, dus na een middagje rondlopen hadden we een goede tour geboekt naar de geisers, de grootste van de wereld (stelletje chauvinisten die chilenen) onee de grootste van Zuid-Amreika, ongeveer twee uur rijden in de bergen. Wij de volgende morgen braaf om 4 uur buiten om te wachten op de taxi, komen ze verdorie pas om kwart voor 5. Echt geen pretje zo vroeg in de morgen wachten in de kou, want koud was het in het woestijndorp. Nou eindelijk onderweg, komen we op een gegeven moment stil te staan, want een weg in de bergen was ondergesneeuwd (ja het was dus echt heeeel koud), wilde onze chauffeur eigenlijk niet verder, maar toen andere mensen een zijweg namen, deed hij lekker mee. Jammer genoeg misten we door dit lange wachten wel de zonsopgang bij de geisers, maar toch was het heel bijzonder. Ik had nog nooit in mn leven geisers gezien en dit waren er zoveel bij elkaar. De lucht was superwarm en verder was het echt freezing. Onze gids was niet onze vriendin: Cruella, oneee Carolina heette ze. Die kon alleen Spaans, praatte zachtjes, binnensmonds en had geen uitstraling maar het leek meer alsof ze verplicht deze tours moest doen, dus besloten we zelf maar wat rond te lopen. Natuurlijk maakten we hier ook geen vrienden mee, maar toen was het wel leuk voor ons! Er waren ook termaalbaden, maar wij durfden het niet aan om in de openlucht dat heerlijke warme water in te gaan en daarna er weer uit te moeten om aan te kleden en een eind te lopen naar het busje. Rond de middag waren we weer terug en het viel best mee met hoe moe we waren. Dus besloot ik om nog een tour in de middag te doen naar Valle de la Luna en de zoutvlakte van San Pedro, waar ik dan aan het einde de zon onder zou zien gaan. Ook nog een lastminute prijs, dus om 3 uur smiddags zat ik alweer in de volgende bus. Deze gids was gelukkig wel leuk en Engels dus nu snap ik ook wat ik heb gezien. Ik vond het heel erg bijzonder dat sochtends alles wat wit was sneeuw was en smiddags was alles zout. De maanvallei was heel erg groot en mooi en verder leek het park een beetje op de grand canyon qua kleur. We bezochten nog een berg met zoutkristallen, die overdag in de zon uitzetten, waardoor de bergwand soms kraakt. Op het laatste reden we naar een uitzichtspunt op de berg waar we heel relaxed een half uur hebben gezeten om de zonsondergang te zien. Ik had verwacht dat de bergen beneden ook zouden verkleuren, maar dat gebeurde niet. Toch was het heel spectaculair en ik vond het ook rustgevend en een wauwmomentje van hier zit ik even in Chili toch maar mooi van te genieten!!!
De dag erna ging ik sochtends een rondje hardlopen omdat ik me ongezond voelde. Op het kaartje had ik een route uitgezocht, de straatnamen op mn hand geschreven, maar eenmaal aan het lopen bleken er veel meer straten te zijn. Half verdwaald, maar uiteindelijk toch de weg weer teruggevonden en een voldaan gevoel aan over gehouden. Hoewel rennen op hoogte toch niet echt een aanrader is, want je kan goed merken dat er minder zuurstof in de lucht zat. Na de middag gingen we met Cindy, ons reismaatje tot en met Sucre in Bolivia, en een Fransman naar Calama om daar een nachtje te slapen en de bus naar Bolivia te nemen. Gelukkig waren er precies vier plekken vrij, dus konden we mooi om 5.45 uur met de bus mee. Ook in Chili is het niet raar dat de bus dan pas om 6.15 uur aan komt zetten, dus we begonnen al met een half uur vertraging. De bus was niet heel top, wat wel logisch was gezien de slechte onverharde weg die we reden en redelijk op tijd kwamen we bij de Chileense grens aan. Supermooie route trouwens door echt niemandsland, gewoon meer dan 2 uur lang geen bebouwing gezien, niet te geloven toch???? De Chileense grens duurde heel erg lang en toen we eindelijk na twee uur wachten ons stempeltje hadden, reden we twee minuten verder, cambio de bus en mochten we onze spullen in een Boliviaanse bus laden. Weer twee minuten verder kwamen we bij de Boliviaanse grens aan, we hadden een aantal mensen niet meer bij ons, die waren om wat voor reden dan ook bij de Chileense grens achtergebleven, echt bizar en onduidelijk, maar wij waren er nog allemaal dus het zal wel. Helaas waren bij ons de migratiepapiertjes op, maar ook dat is geen probleem, want dan krijg je op je stempel van Bolivia gewoon S.T. erbij geschreven, wat betekent dat je geen papiertje hebt gekregen. Sowieso was het hier maar amateuristisch, want de douane beambte heeft geeneens mijn foto bekeken en blindelings gestempeld. De Boliviaanse buschauffeur wist het gas goed te vinden, dus kwamen we ruim op tijd in Uyuni aan. Dat is echt een dorp van niks, maar bij de bus werden we omringd door touroperators en hostelaanbieders. Uiteindelijk hadden we iemand gevonden die ons een goedkope hotelkamer aanbood met een warme douche en waar we de keuken mochten gebruiken. Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we op zoek naar een goede tour voor de zoutvlaktes. Dat was nog niet zo makkelijk, want waarop ga je selecteren in het aanbod van wel 70 of meer companies. Al snel kwamen we een Nederlands stelletje tegen en besloten we met zn vijven op zoek te gaan om zo te proberen korting te regelen. Dat lukte niet helemaal, maar we vonden toch redelijk gauw een betrouwbaar uitziende organisatie waar we de dag erna meteen mee op pad konden.
Donderdagochtend half 11 stonden wij netjes paraat, zouden we om 11 uur gaan maar waren er geen slaapzakken voor ons. Dat werd na de eerste stop geregeld, zouden we voor terugrijden en dan ook meteen het eten oppikken. In Nederland zou je zoiets never nooit meemaken, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld. Er was nog een Nederlands meisje bijgekomen, dus hadden we een jeep met zes Nederlanders, hartstikke gezellig, en onze Boliviaanse chauffeur die totaal geen Engels kon en een gevalletje apart was, Ilario, maar wel een geweldige kerel!
Onze eerste stop was het treinenkerkof. Van tevoren dachten we een beetje van tsja wat zou daar nou te zien zijn, maar we mochten op de oude treinen klimmen, er was een schommel in gemaakt en het waren er zoveel bij elkaar, dat het toch wel apart was om te zien. Daarna reden we door naar een dorpje waar zout gewonnen werd waar we in een restaurantje, wat geheel uit zout bestond zelfs de tafels en stoelen, ofja krukjes, hebben gegeten. De lunch was warm eten met een lekkere (niet zo) vette schnitzel, rijst en groenten. Dus toen konden we er lang tegenaan en gingen we op naar Salar de Uyuni. Eerst kwamen we nog langs het enige echte zouthotel op de zoutvlakte en daarna was het tijd voor de fotosessie. Ik vond het heel bijzonder om overal waar je kijkt zout te zien (de zoutvlakte van San Pedro was er niks bij, dus we hebben het in de goede volgorde gedaan). De zoutvlakte van Uyuni is gewoon 12.500 km2 groot! Verder vond ik het apart om op de plek te staan en dezelfde vette foto’s te hebben als die je overal ziet langskomen. Ik ben gewoon op DE zoutvlakte van Bolivia geweest, echt heel indrukwekkend maar supermooi! In de zoutvlakte zijn ook een soort van eilanden van rotsen. Bij eentje kon je tegen betaling de cactussen gaan bekijken, maar studentikoos als we nog steeds wel zijn zijn wij er een stukje omheen gelopen om via een illegaal paadje wat foto’s met cactussen te maken en daarna vooral te genieten van het uitzicht! Nog even een mooie zonsondergang meegepikt en toen op naar onze eerste overnachting. Dit was een pauperuitziend huisje van zoutstenen gemaakt, waar overal binnen ook zout op de grond lag. De stroom ging pas om 7 uur aan en zou er tot 10 uur zijn, dus dat was nog even wachten en timen met lenzen uitdoen etc. Ook was er maar beperkt warm water, maar we hebben gezellig zitten kaarten, goed gegeten en op tijd naar bed omdat we de dag erna vroeg op moesten en omdat het toch koud was.
Helaas was onze chauffie de volgende morgen na teveel biertjes niet zo vroeg uit de veren dus zaten wij in alle vroegte gewoon te wachten. Dit was niet heel erg goed voor de stemming, maar na een snel ontbijt en eenmaal weer in de jeep met de ipods aan was de sfeer snel terug. Via wat dorpjes kwamen we bij een meer waar flamingo’s waren en die waren echt heel erg dichtbij. Supermooie beestjes alleen iets minder roze dan in de boeken en ze staan niet op een been. Na een aantal meren kwamen we bij een woestijn aan, maar aangezien we inmiddels redelijk op hoogte zaten >4000 m was het verschrikkelijk koud en waaide het hard, dus na een kort fotomomentje weer verder tot aan de Piedra Arbol, een stenen boom: een rots die door weer en wind de vorm van een boom is geworden. En de laatste stop van vrijdag was in het nationaal park, waar we ook zouden slapen, bij Lago Colorado. Dit was een roodgekleurd meer, maar toen we er dichterbij waren gekomen had het allerlei kleuren. Onze tweede overnachtingsplaats was nog meer basic dan de eerste zelfs zonder warm water en zonder stroom om dingen op te laden. Dus hier zijn we meteen na het eten in bed gaan liggen om het maar iets warm te krijgen. We denken dat het wel min tien was snachts en dan heb je heel wat dekens nodig om warm te worden. Toch kan ik hier wel van genieten, want je weet van tevoren dat het geen luxereisje gaat worden en het is wel mooi om echt zoals de mensen in Bolivia in een huisje zonder stroom en warm water te slapen.
Na een korte en toch nog koude slaap besloten we onze chauffeur terug te pakken en gewoon wat later op te staan dat had hij namelijk ook bij ons gedaan. Onze grote (cocabladerenverslaafde) vriend praatte alleen beetje snauwerig, dus een goede wake-up call was die niet. We gingen op weg naar de geisers, maar eigenlijk hadden we er niet zoveel vertrouwen in omdat we van verschillende mensen gehoord hadden dat de weg vol sneeuw lag en je dan dus niet verder kon, maar wij hadden geluk!!! We konden naar de geisers en omdat we zolang in bed gelegen hadden, pikten we hier mooi even de zonsopkomst mee: ge-wel-dig mooi!!! Ook hier mochten we in termaalbaden zwemmen, maar weer was het veel te koud: thermolegging onder mn broek, handschoenen aan, dikke sjaal om en een muts op. Dus reden we door naar Laguna Verde. Helaas wilde onze chauffeur even indruk maken en reed hij door een stuk sneeuw waardoor we vast kwamen te zitten. Hij was ook niet de meest intelligentste dus zaten we vast in the middle of nowhere, op grote hoogte in de kou met ook nog eens een flinke wind. Wij besloten stenen te verzamelen om onder de wielen te leggen, maar onze vriend snapte volgens mij niet echt wat we ermee wilden, dus zakten we alleen maar verder in de sneeuw. Hij was ook nog eens heel dik en snapte niet dat iemand met minder gewicht beter kon rijden en dat hij dan mee moest duwen, maar een klein stukje heb ik gereden (joehoee en dat zonder rijbewijs!!!). Uiteindelijk moesten we maar foto’s gaan maken van het meer en toen zagen we aan de andere kant meer jeeps rijden. Dus als een gek rennen daarheen en anderen zwaaien, maar het was veel te ver weg, wij waren te klein en rennen op die hoogte is geen aanrader met als resultaat een bloedneus. Verder heb ik totaal geen last gehad van de hoogte en dit kan ook nog komen door de droge lucht en de kou, maar ideaal was het niet en snel over ging het ook niet. Gelukkig had onze chauffeur de auto losgekregen en konden we terug naar Uyuni. We zijn niet meer op veel plaatsen gestopt, waren allemaal ook best moe en zaterdag eind van de middag waren we weer terug. Weer op zoek naar een hotel, maar om de hoek van de touroperator gevonden. Een busticket naar Sucre gekocht, pizza gegeten en toen heerlijk warm gedoucht en vroeg naar bed in een lekker dik en warm bed! Wel een supergave ervaring deze tour. Ik heb hier echt op en top van genoten, zoveel mooie natuur gezien: bergen, woestijnen, zoutvlaktes, meren, dieren echt helemaal geweldig. En de zoutvlakte was voor mij het hoogtepunt tot nu toe. Als ik daar nu aan terugdenk, was dat het moment dat je echt even stil wordt van de natuur om je heen, zo bijzonder.
Zondag op weg naar Sucre, via Potosi (de hoogste stad ter wereld, die we overslaan)in een minibusje. Dat busje stopte overal en nergens om mensen in Boliviaanse klederdracht met heel veel spullen in te laden. Bijna bij Potosi zat het busje dan ook stampvol. De route was wederom prachtig, met veel mooie bergen, overal lama’s op en langs de weg, wat niet gek is aangezien Bolivia het land van de lama is. Dus het was wederom genieten in het busje. Eenmaal in Potosi aangekomen had ik weer een bloedneus, dus goede keus om deze hoogste stad over te slaan, en stroomde de bus leeg. Alleen wij drieën en drie Duitsers bleven over. Dat vond onze chauffeur blijkbaar niet de moeite, want wij werden bij een andere terminal gedropt en naar een andere bus gebracht, moesten we ook nog eens twee Bolivianos betalen (30 cent) voor het gebruik van de terminal en we moesten wachten op de nieuwe bus. Dus de zes uur reistijd gingen we zeker niet halen. Dit gedeelte van de route was iets minder mooi, misschien ook omdat ik het toen een beetje gehad had en me verveelde. Samen met Sandra reizen is namelijk echt niet gezellig, die kijkt of afleveringen op dr tablet of ze ligt met dr ogen dicht. In de schemering kwamen we dan eindelijk in Sucre aan, de hoofdstad van Bolivia, maar dat is La Paz ook, dus het blijkt meer het Den Haag van Bolivia te zijn. Cindy wist een hostel en dat leek niet ver van het busstation, maar eenmaal aan het lopen was het toch een heel eind lopen. Tot overmaat van ramp deed er niemand open bij het hostel, een ander hostel was vol, dus toen namen we een taxi naar een hostel wat wij gevonden hadden. Dat was op internet goed aangeschreven, maar het was heeeel vies. Maar we waren moe en waren met alles tevreden en voor een nacht was het wel te doen. Maandag zijn we sochtends op zoek gegaan naar een ander hostel. We hebben er ongeveer tien bezocht, maar veel zijn te duur (wij zijn hier namelijk om geld te besparen) of ze hebben geen keuken, geen wifi of niet de hele dag warm water. We hadden het leuke hostel van Cindy gevonden, daar waren we gewoon aan het wachten totdat de bedden opgemaakt werden, maar toen we de kamer bekeken bleek het een zolderkamertje te zijn met een matras zo dik als een eiermatje, dat werd hem dus niet. Arme mensen die voor ons de boel daar snel moesten schoonmaken, maar zelfs zij keken er niet raar van op dat we niet wilden blijven. Dus zijn we naar een ander hostel gegaan daar vlakbij en vlakbij waar Cindy slaapt. Dit hostel heeft een hele grote tuin, een keuken, een kamer voor ons samen en het kost maar vijf euro per nacht. Er zit alleen geen ontbijt bij, maar wij zijn helemaal blij dat we dat zelf kunnen regelen, dus eindelijk weer yoghurt!!!
Vandaag zijn we de berg op gelopen, want Sucre ligt in de bergen, naar het uitzichtspunt waar we heerlijk in de zon genoten hebben van een kan Sangria: geniete hier hoor! Voor de komende dagen weten we niet wat we gaan doen, maar vooral rustig aan, lekker goedkoop uiteten, het stadje een beetje verkennen en natuurlijk genieten van de zon!!! (dat mag ook wel na tien dagen echte kou, zonder verwarming dus dat je zelf ervoor moet zorgen dat je warm blijft, niet echt mijn ding hoor, doe mij maar het zonnetje!)

Het plan is dat we zondag teruggaan naar Argentinië, maar waarschijnlijk met een tussenstop omdat de reis anders te lang is. Jullie zullen je wel afvragen waarom we voor Sucre gekozen hebben, maar we doen eigenlijk net wat we leuk vinden. Als mensen die we tegenkomen iets interessants vertellen, kijken we of het eventueel op de route ligt en of we erheen kunnen, zo niet dan is het ook goed, maar we willen zoveel mogelijk moois hier bekijken. Heerlijk relaxed om zonder echt vastomlijnd plan zo te kunnen rondtrekken. Ik had nooit gedacht dat de gestructureerde, georganiseerde en plangekke Astrid zich hierbij neer zou kunnen leggen, maar het gaat me prima af en ik denk dat ik nu meer geniet van alles omdat ik het gewoon op me af laat komen. Best een mooie levensles na twee maanden op pad te zijn dacht ik zo!!!

Heel veel liefs, Xx