Het mooiste ooit: Incatrail naar Machu Picchu

Lieve allemaal,

Nog maar een nachtje in Peru en dan zitten deze fantastische drie weken er alweer op en ga ik terug naar Argentinië. Gelukkig ben ik weer opgeknapt. Vorige week zondag zag ik het niet meer zitten en heb ik met tante Yvonne en Marleen gecontact wat te doen en of ik zou proberen iets van antibiotica te vinden. Uiteindelijk besloten om het toch maar uit te zieken, maar heeeel erg fijn om even te kunnen overleggen wat te doen.

Zondagmiddag had ik een citytour in Cuzco. We gingen als eerste naar de kathedraal, welke tot de grootste kathedralen van de wereld hoort. Zulke dingen roepen ze hier nogal snel, maar deze keer geloof ik ze. Wat een groot gebouw, eigenlijk drie kerken naast elkaar en vooral de basiliek was schitterend. Heel mooi gedecoreerd en ook nog helemaal intact, best bijzonder. Daarna gingen we allerlei Inca opgravingen bezoeken. Best interessant want er is heel veel te zien op nog geen twintig minuten vanaf Cuzco en er is ook veel origineel, maar de gids was zo slecht dat hij mij na twee ruïnes niet echt meer kon boeien. Jammer en ik voelde me nog niet helemaal top, dus ik heb niet alles meegekregen.

De dag erna ging ik naar de heilige vallei van de Incas. Die is heel groot en ook hier gingen we verschillende plaatsen bezoeken. De Incas waren echt heel erg slim, zij bouwden bijvoorbeeld tempels en huizen niet met een rechte hoek,maar meer trapeziumachtig om te voorkomen dat alles met een aardbeving zou instorten. Ik stond er wel van versteld hoe ze zoveel jaar geleden al bedachten dat ze water uit een bergmeer door een bergpas heen naar het dorp konden krijgen. Deze gids was wel heel erg goed en had, hoewel alle opgravingen een beetje op elkaar leken qua vorm, wel een boeiend verhaal. Maar ook dit was een lange dag en ik was echt blij dat ik daarna een dag vrij had om me voor te bereiden op de Incatrail. Ik kreeg te horen wat ik allemaal mee moest nemen en aangezien het suuuuperkoud zou zijn in de bergen, heb ik voor de zekerheid nog maar een fleecevest extra aangeschaft, tsja je weet maar nooit. Verder had ik natuurlijk nog een poncho nodig en een zaklamp en snacks voor onderweg want honger zouden we vast krijgen voorspelde de man van de tour agency. Ik had een porter gehuurd voor mn spullen (iemand die 8 kg aan mijn spullen zou dragen) maar ik wilde niet mn backpack daarvoor meenemen, dus krijg ik van hun een tas om mn spullen in te doen, goed geregeld!!! ´s avonds had ik de briefing met de gids en toen kwamen de kriebels wel hoor. Saul legde uit hoe we zouden gaan lopen en dat vooral de eerste bergpas heel zwaar zou zijn: dead women´s pass van 4215 meter. En hij en de man van de tour agency hadden volgens mij hun twijfels, want ze vroegen of ik echt goede hikekleren had en hikeschoenen. Ik zat daar gewoon in mn spijkerbroek en vestje en dacht eeeeh ja ik denk van wel, hoezo?! Blijkbaar vonden ze me er niet hikerig genoeg uitzien, maar dan kennen ze me niet goed genoeg haha!!

Woensdag om 5.30 was het zover en werd ik opgehaald om naar km. 82 te gaan: het beginpunt van de Incatrail. Er zaten vier fransen in het busje en vier engelsen, dus ik dacht ah nee ik ben de enige alleen. Maar de engelsen bleken twee aan twee te zijn en heel erg gezellig, twee jongens en twee meiden. De fransen daarentegen deden niet echt moeite. Ze waren ook een stuk ouder en praatten alleen Frans met elkaar. Ik heb mijn best gedaan, maar op een gegeven moment dacht ik laat maar zitten, ik heb genoeg lol met de engelsen!

Bij het beginpunt werd alle bagage en al het algemene gerei verdeeld over de porters , die maximaal 25 kg. mochten dragen. Best veel aangezien ze zo klein zijn. Dit werd overigens gewogen bij de controle, maar ze namen ook de tenten mee, krukjes, tafels, kookgerei, eten etc. Het duurde even en toen werden wij gecontroleerd: paspoort en inschrijfticket enja hoor een mooie stempel voor in mn paspoort!! De eerste dag was gemakkelijk, beetje heuvel op, heuvel af, hele mooie bergen en veel groen. Een beetje trappetjes in de weg maar vooral grindachtig. Rond de middag kwamen we bij de lunchplaats aan en ik snap niet waarom we snacks mee moesten nemen om de honger te stillen want de lunch was geweldig. Heel veel eten en zo lekker, een restaurant is er niks bij! En het heeft wel wat lekker met z´n allen in een tent zitten op krukjes. De porters hielpen de kok koken en het eten opdienen en zorgden voor water om de handen te wassen: voor iedereen bakje met water en er stond iemand klaar met een keukenrol om de handen af te drogen. Bijzonder hoor. Na de lunch weer verder tot aan de slaapplaats. Onderweg werd er veel verteld over de historie van het gebied en de planten etc. die we tegenkwamen. In dit gebied groeien bijvoorbeeld heel veel verschillende orchideeën, echt heel mooi! We hadden twee gidsen omdat we met negen mensen waren en eentje kon heel goed Engels en de andere vooral Spaans, maar die had in het Spaans ook heel veel te vertellen, alleen was ik de enige die Spaans kon haha. Rond een uur of vier kwamen we bij de slaapplaats aan. Daar waren de porters druk bezig de tenten op te zetten en thee voor vijf uur te maken. Wij verdeelden de tenten, installeerden onze spullen en trokken wat warmers aan. Overdag was het lekker warm en kortebroekenweer, maar ´s avonds koelt het flink af. We gingen met z´n allen thee/koffie/chocomel drinken met popcorn en koekjes, daarna een uurtje kaarten en toen het avondeten, wat zo mogelijk nog uitgebreider was dan de lunch! Na het eten nog even verder kaarten en toen vroeg naar bed. In de eettent slapen de porters ook, dus moesten we de tent toch uit, want zij wilden vroeg slapen.

Onze campsite was bij een paar huizen en er liepen overal dieren rond zoals honden, paarden, ezels en kippen. De kippen waren het ergste, of misschien de haan, want die gingen de hele nacht door. Daarnaast stonden de tenten op een helling, dus rolde ik de hele nacht van mn matje af, wat niet heel lekker is aangezien de grond rotsachtig is. Niet heel goed geslapen en vol beurse plekken de volgende ochtend gewekt met een kopje cocathee op bed. Wat een luxe!! Iemand die goedemorgen roept en met een kopje thee komt. Een half uurtje om aan te kleden en spullen in te pakken, want om half 7 was het ontbijt met pannekoek met appel banaan en chocolade! Jammieee!! Na het ontbijt werden we voorgesteld aan de porters en de kok. Negen mensen in totaal en ze waren zo nederig, bijna zielig. Maar ook wel heel erg schattig. Ze noemden allemaal hun naam en wij klapten om ze welkom te heten, maar sommige porters werden daar heel erg verlegen van.

Dag 2 was de zwaarste dag volgens de papieren en al snel bleek waarom: alles bergop! De groep viel al snel in tweeën en de jongeren liepen samen met de jonge gids voorop. De engelse meiden moesten ook al snel afhaken, dus ik kwam met de jongens als eerste bij de lunchspot aan. Onderweg had ik aan de gids gevraagd hoe het nou zat met de porters, want ik voelde me wel een beetje schuldig dat zij met mijn spullen liepen te slepen, maar ze worden betaald voor dit werk en ze zijn ook verzekerd voor het geval er iets gebeurd. Onderweg zagen we een porter op de grond liggen, die bleek een epileptische aanval te hebben en ze waren op zoek naar een dokter, dus maar goed dat er een verzekering is en ik voelde me daarna ook wat minder schuldig. Alle porters zijn verder zowat boer en hun vrouwen en kinderen zorgen voor de boerderij als zij aan het werk zijn als porter. Bij de lunchspot moesten we lang wachten voordat de rest er was, maar het uitzicht was schitterend en de zon scheen, dusja niks te klagen! Na weer een heerlijke lunch gingen we op pas naar de eerste en meteen hoogste bergpas: 4215 meter. Samen met de engelse jongens liep ik voorop, maar er was geen gids bij ons, dus getwijfeld wat te doen. Uiteindelijk gewoon doorgelopen want er is maar een weg en op de top zouden we wachten. We hadden een lekker tempo, de weg waren veel trappen, maar ook stukken Peruaans plat (vals plat) dus dat liep wel lekker. Op zich was ik soms wel buitenadem maar na een minuutje ook weer terug op adem, dus we konden goed doorlopen. Een van de engelsen haakte ook af, dus we waren nog maar met zn tweeën over. We konden zelfs praten onderweg en we haalden heeeeel veel mensen. De top bleef in zicht en dat was wel verraderlijk, want het lijkt dan niet ver meer, maar ondertussen.... In de laatste 50 trappen haakte ook hij af, dus ik kwam gewoon als eerste boven!! Redelijk vermoeid, maar niet zo bekaf als ik gedacht had. We zijn lekker boven op de berg gaan zitten en konden zo iedereen zien aankomen. Het duurde een uur en 15 minuten, precies zolang als wij van de lunch naar de top gelopen hadden, voordat iedereen boven was. Niet dat het iets uitmaakte voor mij, maar dat gaf wel aan dat er een groot verschil in looptempo was. We hebben lekker boven gezeten en toen moesten we gaan dalen naar onze slaapplaats en echt ik klim liever dan dat ik naar beneden moet. Het waren vooral trappen en niet allemaal gelijk, dus best wel zoeken. Van de gids kreeg ik een wandelstok want dat zou me wat helpen. Onderweg kwamen we nog iemand tegen die naar boven moest en vroeg of we eten hadden. Wij alle sinaasappels uit het snackpakket afgegeven, die zijn namelijk niet makkelijk om onderweg te eten en hij helemaal blij. Uiteindelijk waren we rond een uur of half vijf op de tweede kampplaats en mn benen konden gewoon niet stoppen met trillen, zelfs niet nadat ik ze gerekt had. Vooral mn bovenbenen hadden het zwaar. Ook hier stonden de tenten en de thee weer klaar en was er weer een heerlijke maaltijd. Omdat we nu een stuk hoger zaten was het ´s nachts ook wel kouder, maar nog steeds rond het vriespunt dachten ze, of zelfs iets daarboven. Ik had tussen de thee en het avondeten een poos met een van de porters gepraat over zijn werk en zijn familie. Hij was heel erg trots op zijn zoon die civiele techniek studeert, dat is een lotingstudie hier, dus alleen de intelligentste mensen worden toegelaten. Hij vroeg naar mijn familie en of mijn ouders rijk waren haha. Ik verteld van niet en dat ik gewoon heb moeten werken in Nederland om te kunnen studeren. Toen wilde die ook nog weten of ik een gezin had, want schijnbaar heb ik daar de leeftijd wel voor, maar hij begreep ook wel dat dat niet zo was, want dan was ik nooit zo lang van huis gegaan alleen.

Dag drie mochten we iets langer blijven liggen, want we hoefden niet heel ver te lopen. We begonnen meteen met de klim naar de tweede bergpas, bijna 4000 meter. Onderweg een stop bij een incaruïne, die grotendeels gereconstrueerd was maar toch mooi om te zien en te horen waarom die op die plek astronomisch en geologisch gezien gebouwd was. De incas geloofden in pachamama, moeder aarde, en gingen uit van de krachten van de natuur zoals het zonlicht, de maan en water, zoals regen, wat via de bergen komt, waardoor ze in hun gebed ook de bergen rondom zich aanroepen. Wij hebben deze dag ook gebeden voor mooi weer voor Machu Picchu. Best bijzonder, maar het heeft wel wat als er in de incataal, quecha, van alles wordt geroepen!

De tweede bergpas vond ik zwaarder dan de eerste want deze bestond uit heel veel trappen en was het moeilijker om op adem te komen, maar toch waren we weer als eersten boven. De bergpas was alleen niet het hoogste punt, dus zijn we ook nog de berg opgeklommen en toen waren we gewoon hoger dan de wolken. De ene vallei was bijna geheel bewolkt en de vallei waar we vandaan kwamen niet. Echt supermooi!!! Aan allebei de kanten was een mountainrange met sneeuwbergen te zien, redelijk ver weg , maar een heel mooi plaatje!! Daarna was het weer naar beneden en kwamen we bij een volgende incaruïne. Hiervoor moesten we 100 treden op en aangezien mijn benen net zo hard trilden als een trilplaat, besloot ik beneden te blijven. Een van de gidsen bleef ook om een oogje op de tassen te houden en die vertelde me alles over de ruïne, dus ik heb alleen het zien gemist. Van de anderen hoorde ik dat het niet heel veel anders was dan de eerste, dus uiteindelijk heb ik niet veel gemist. Na de lunch werd het koud en bewolkt en was het de hele tijd vest aan, vest uit, vest aan, vest uit. Want als de zon doorkwam was het warm, maar zonder zon en met wind (ja het windseizoen begint in augustus, dus 2 augustus flinke wind!!) was het frisjes. Het laatste stuk was alleen een beetje op en af, maar niet heel veel stijgen en dalen en liep heerlijk. Dit was echt de dag om te genieten. We zagen onderweg een stukje regenwoud en heel veel mooie bloemen enja dan die bergen overal op de achtergrond: geweldig!! De derde kampeerplaats was op de derde bergpas en heette dorp tussen de wolken. Die naam klopte, want het werd superbewolkt, zo erg dat we de incaruïnes 30 meter lager niet meer konden zien. Je zag gewoon de wolken voorbij trekken en we zaten er middenin. Wel jammer dat we nu geen mooie zonsondergang konden zien, maar dit was ook heel mooi. Na de avondthee liepen we naar de incaruïne en daarna heb ik met de meiden en de twee gidsen van het uizicht op alle andere bergen zitten genieten totdat we het te koud kregen. Maar het was echt zo mooi en rustig hier. Drie dagen met een groep van 9 mensen in de natuur. Natuurlijk kom je wel wat andere wandelgroepen tegen, maar er morgen per dag maar 500 mensen in totaal op het pad zijn, dus heel veel mensen zie je niet. Na het laatste avondmaal was het de bedoeling om de porters en de kok te bedanken en een fooi te geven. Op het moment dat ik naar de wc was, werd besloten dat ik de speech moest houden aangezien ik het beste Spaans kon. Nou prima. Ik heb ze bedankt voor hun inzet, dat we hun werk respecteren en waarderen en dat het eten uit de kunst was en we allemaal zwaarder naar huis gaan dan toen we begonnen. Ze waren ontzettend blij met het geld dat ze kregen en we werden uitvoerig bedankt, echt lief. Daarna nog even naar de sterren gekeken, die zijn er zoveel in de bergen omdat het daar zo donker is. Wel andere sterrenbeelden dan bij ons, bijvoorbeeld de lama, hoe kan het ook anders. Er liepen overdag lama´s bij de ruïnes beneden, maar die werden door een porter naar boven gejaagd en op de campsite vast gezet om te voorkomen dat ze ´s nachts door puma´s zoiuden worden opgegeten. Die zitten hier namelijk en schijnen wel bang te zijn voor mensen, maar toch niet een heel lekker idee om met deze gedachte in je eentje in een tentje te liggen.

De laatste nacht was maar kort, want we moesten om 3 uur op omdat we in het verste kamp van Machu Picchu zaten. Het was echt aardedonker, dus we hadden de zaklamp nodig. Ook vandaag was het vooral naar beneden, dus ik had weer een stok gekregen, maar het was toch wel goed te doen. Het enige enge waren de porters die langs gerend kwamen, die wilden zo snel mogelijk naar huis, en je weet gewoon dat ook al is het donker, een stapje verkeerd en je ligt in de afgrond en het is einde verhaal. Na een uur wandelen hielden we een korte pauze en zaten we met vol zicht op de sterrenhemel en ik zag zoooooveel vallende sterren. Echt supergaaf!! Onderweg kwamen we nog langs twee incaruïnes, waarvan eentje helemaal origineel was, echt vet. Het waren allebei ruïnes met veel terrassen die gebruikt werden voor agricultuur. Dat zijn grote traptreden, met op elke trede grond om te verbouwen, deze zijn wel bekend van alle plaatjes denk ik. Na ongeveer twee uur lopen werd het al licht en kon de zaklamp weg en na nog een uur lopen roken we het einddoel. Toch was het nog verder dan verwacht, maar elke keer dachten we dat om de hoek de Sungate wel zou zijn. Dat viel even tegen en we moesten nog een aantal steile trappen op, waar ik bij eentje flink mn been schaafde, maarja kleinigheidje hou je altijd. Onderweg nog een zeldzame orchidee en toekans gezien en toen was eindelijk de poort in zicht. Nog een hele grote trap op, maar ik gunde mezelf geen rust om op adem te komen. De knop ging om en in een ruk door naar boven en ja het moment dat je dan eindelijk Machu Picchu ziet liggen is onbeschrijfelijk. Dit is het, waar je al die dagen voor hebt gelopen en het was zo mooi om de zon er overheen te zien komen. Ja kippenvel hoor!!! Bij de Sungate hebben we op iedereen gewacht en daarna zijn we naar beneden gelopen, want dan is het nog drie kwartier lopen. Maar ik vond het maar niks om weer onder de hordes mensen te zijn na die drie dagen puur natuur. Na het lozen van de spullen kregen we een rondleiding door Machu Picchu en toen viel het me eigenlijk een beetje tegen. Het is natuurlijk supergroot en er is heel veel te zien, maar slechts 30% is origineel, de rest is gereconstrueerd. Dit klinkt heel verwend en dat weet ik ook, maar onderweg heb ik gewoon veel ruïnes gezien die origineler waren en daardoor voor mij net zo mooi. Na de rondleiding hebben we nog een uur zelf rondgelopen, maar we werden allevijf gek van alle mensen, dus gingen we met de bus naar het dorp om te lunchen, naar een echte (!!!) wc te gaan en de spullen op te halen. We hadden allemaal een andere trein terug omdat we met verschillende companies geboekt hadden. Die van mij ging het eerste en met die van mij gingen ook de gidsen mee, alleen reisden zij tweede klas. De jonge gids liep samen met mij naar het station en ik dacht al dat die een oogje op me had en toen we afscheid namen vroeg die of ik met hem uit wilde die avond hahaha. Eeeeh hij was wel knap en aardig, maar klein (zoals alle Peruanen) en 35, dus veel te oude, en ik had al plannen om met de engelsen wat te gaan eten en te drinken, dus helaas voor hem. Maar wel aardig van hem dat als er iets is hier ik hem altijd kan bellen voor hulp. Niet dat ik denk dat ik dat de laatste dagen hier nodig heb, maar toch. Enja charmeurs als alle Zuid-Amerikanen zijn, hij gaat mn ogen missen want die zijn zo mooi en verder moet ik voorzichtig zijn want ik ben een lieve en mooie meid met een heel goed hart. Achja of die het meent of niet, mij doet het wel goed als iemand zoiets zegt haha!!!

Mijn plan was om de treinreis te slapen, maar de trein toetert bij elk dorp wat die doorrijdt en rijdt zo langzaam, 40 km per uur, dat ik besloot om toch nog voor de laatste keer van de schitterende bergen te genieten. Ik had ook nog twee uur in een busje in het vooruitzicht en toen was ik dan eindelijk terug in Cuzco. Heel raar om weer onder de mensen te zijn,maar wel fijn om weer te kunnen douchen. De hele trail heb ik daar geen problemen mee gehad en ook niet dat mn kleren vies waren, maarja als je dan weer tussen de mensen bent, merk je wel dat je vies bent en sommige mensen keken ons ook best wel aan haha. Na de douche en het uitpakken van mn spullen ben ik lekker gaan uiteten. Ik had wel een bordje alpaca verdiend. Een van de jongens at cavia, een delicatesse hier, en je krijgt echt een hele cavia met tanden, ogen en al op je bord. Dan kan je foto´s maken en wordt die in stukken gesneden. Het zag er echt te vies uit, maar toen ik een pootje probeerde, smaakte het eigenlijk best goed haha. Ik denk dat ik caviafilet ook best zou kunnen bestellen, maar zo´n heel beest staat me gewoon niet aan. Een lekkere pisco sour, de nationale drank van hier, een soort van cocktail erbij en na het eten nog een drankje gedaan in het pisco museum. Een cocktailbar met allemaal cocktails met pisco erin, superlekker en heel erg gezellig met zn vijven maar na twee drankjes was iedereen bekaf en besloten we dat het mooi geweest was, vanaf 3 uur op tot half 2 hakt er wel in. Dus lekker naar bed om bij te slapen was het plan, helaas lukte dat niet echt maar ik heb wel lekker geslapen, hoewel ik met omdraaien de beurse plekken op mn heupen en rug wel kon voelen.

Vandaag heb ik rustig aan gedaan en ben ik vooral aan het nagenieten van de Incatrail. Hoe geweldig was dat! Ik heb nog steeds een megaglimlach op mn gezicht enja ik besefte het goed tijdens het wandelen: ik ben een bevoorrecht mens dat ik dit heb mogen meemaken. Het heeft me heel wat geld gekost, maar het was het dubbel en dwars waard. Ik heb hier zo erg van genoten en een goed gevoel aan over gehouden. Dit was mijn mooiste ervaring ooit! Het is niet te beschrijven eigenlijk en ik kan niets anders zeggen dan dat ik het zo erg naar mijn zin gehad heb en dat ik het jammer vind dat ik morgen alweer terugga naar Argentinië. Maar ook daar in het zuiden zal het mooi zijn en het zal toch een soort van thuiskomen zijn voor mij daar. Morgenmiddag vlieg ik naar Lima, vanaf daar naar Buenos Aires en vanaf daar naar Ushuaia. Drie vluchten en 24 uur later zal ik dan in de meest zuidelijke plaats ter wereld zijn. Het zal koud zijn en anders, maar ik ben benieuwd.

Heel veel liefs en dikke kussen van een op en top genietende Holandesa