Mendoza en bezoek van papa en mama
Door: Astrid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
09 Mei 2013 | Chili, Santiago de Chile
Hola!
En alweer een verhaaltje getypt in de bus, maar deze keer niet meer vanuit Argentinië, maar vanuit Chili. We zijn namelijk op weg naar Santiago en vanuit daar reizen we via wat kustplaatsen naar San Pedro de Atacama, in het noorden van Chili, vanwaar we makkelijk naar Bolivia kunnen. Hoewel makkelijk…. De grensovergang van Argentinië naar Chili verliep niet heel soepeltjes, dus waarschijnlijk komen we met een goede vertraging aan in Santiago. Er waren namelijk meerdere bussen, dus moesten we eerst een poos wachten (onderweg waren er al tig controlepunten en was er ook al een drugshond in de bus geweest). Toen het eindelijk de beurt van onze bus was, moesten we eerst de stempels halen, dat was op zich snel gedaan: stempel Argentina uit, Chile in. Daarna weer wachten tot onze bus bij de bagagecheck kon staan, werd eerst alle bagage eruit gehaald en gecontroleerd en toen moesten we ook nog onze rugzakken en zelfs kleine tasjes door de scan halen. Sandra had haar poncho aan (wat vast lekker warm was, want het waait hier hard op de grens midden in de Andes) en haar tasje zat daaronder, dus dacht ze die laat ik mooi niet scannen, maar helaas ze werd even teruggefloten en moest ze haar poncho uit om haar tasje te laten scannen hahaha.
Hoewel het hier bij de grens niet goed geregeld is, is de busreis wel perfect hoor. We rijden door de schitterende Andes, met sneeuw alleen wel minder dan toen we hier met papa en mama waren, maar daarover zo meer. De bergen zijn heel hoog, er zijn maar weinig dorpjes en in het begin scheen de zon ook nog op de bergen, dus blauwe lucht met sneeuwbergen. Supermooi, ik ben echt verliefd op de Andes. Wel fijn dat ik de komende maanden deze nog vaak mag zien en er nog veel doorheen mag reizen!!
Vorige week was ik gebleven bij onze overhaaste terugreis naar Mendoza. Ons hostel die ene nacht was niet zo top, maarja een nachtje was wel te doen, want vrijdag kwamen papa en mama!!!! We gingen ze van het vliegveld ophalen, waar ze heeeeel blij waren om eindelijk Sandra weer te zien, wel mooi. Toen in twee taxi’s naar het hotel, want de koffers pasten niet in een. We hadden een aparthotel, dus we hadden een klein appartementje: superluxe vergeleken met wat wij normaal gesproken hebben. Wij sliepen in de kamer/keuken en papa en mama hadden een aparte slaapkamer. De bedden waren heel goed, de handdoeken van de douche waren erg zacht, het ontbijt s’ochtends was super uitgebreid: wij werden even lekker verwend!!!
De eerste dag met papa en mama hebben we vooral gepraat, een klein rondje in Mendoza gelopen en gezocht naar een touroperator om een excursie naar de Andes te boeken. Dit was redelijk snel gedaan en zaterdag moesten we vroeg op omdat we al om 7.30 opgehaald zouden worden. Uiteindelijk werd dit wat later, maar dat is normaal hier. De eerste stop was op ongeveer anderhalf uur rijden bij een hele grote dam, waar al het water uit de bergen in samenkomt. Deze dam zorgt voor de gehele watervoorziening van Mendoza, van zowel de huishoudens als de wijngaarden, dus de mensen zijn heel erg afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw die in de winter valt. Daarna reden we via een dorpje en een ski-oord, waar afgelopen winter niet geskied is omdat er te weinig sneeuw gevallen was, naar de Puente del Inca. Een natuurlijke brug die er al in de tijd van de Inca’s was. Supermooi om te zien en de stenen waren helemaal verkleurd door het weer, net zoals in de bergen, maar zo bijzonder. Jammer genoeg mochten we er niet meer overheen ter bescherming van de brug. Daarna gingen we de Aconcagua bekijken: de hoogste berg in Zuid-Amerika. Dit was alleen een stop voor wat foto’s, maar toch ook heel mooi om te zien. De laatste stop zou de Christo Redentor zijn op de grens met Chili, maar vanwege het slechte weer de afgelopen dagen in de bergen was de weg dicht en ging dit niet door. Heel jammer want hier was ik wel benieuwd naar. Daarom maakten we een stop bij een berghuisje in de sneeuw, zodat de Zuid-Amerikanen die bij ons in de bus zaten en die nog nooit sneeuw hadden gezien ook even de sneeuw konden aanraken. Voor ons was dit niks bijzonders, dus liepen we een steile berg op naar een berghutje. De terugweg was wat lastiger omdat de berg uit los gesteente bestond en Sandra en ik geen bergschoenen aanhadden. Vooral voor Sandra was het moeilijk om grip te vinden dus toen ze aan het glijden ging, besloot ze de berg af te rennen, alleen beneden had ze zoveel vaart dat ze zich maar liet vallen middenin de sneeuw. Het leek net een lachfilm en het zag er heel erg grappig uit, gelukkig kon ze er zelf ook om lachen en heeft ze alleen een paar dagen wat last gehad van een schouder. Hierna gingen we lunchen en reden we terug naar Mendoza. Een dagvullend programma maar echt supermooi!!!
Zondags waren papa en mama jarig en zijn we heerlijk taart gaan eten, verder is alles dicht in Mendoza op zondag, dus hebben we ’s middags lekker relaxed in bikini liggen zonnen bij het zwembad van het hotel. Ook fijn voor een keertje. De derby van Argentinië werd ook gespeeld die middag: Boca Juniors – River Plate. Papa heeft wel zitten kijken, maar in het stukje dat ik heb gezien werd d wedstrijd drie keer stil gelegd vanwege vuurwerk en andere problemen door het publiek. Het niveau van het voetbal is ook niet zo hoogstaand eigenlijk, het is meer de sfeer die de wedstrijden leuk maakt. We gingen natuurlijk weer uiteten en besloten naar een Argentijnse parilla te gaan. We bestelden een vleesschotel en nog wat extra worstjes. De vleesschotel was heel erg gewaagd en niet alles was even lekker. Ik heb wel alles geprobeerd maar moet zeggen dat kalfsvlees, darmen, hals en lever toch niet mijn favorieten zijn. Gelukkig hadden ze heerlijke tiramisu met lekker veel alcohol als toetje!
Maandag hebben we een rondje centrum gedaan waarna het tijd was voor ons verjaardagscadeau voor papa en mama: een wijntour. Wat past er nou beter bij ons dan een middagje lekker wijn drinken?? De eerste bodega was heel erg mooi, de wijngaarden keken uit op de Andes en we kregen drie wijnen te proeven, die alledrie goed te doen waren. De uitleg over het bedrijf was ook wel boeiend, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de wijn ;) De tweede bodega was organisch en een stuk kleiner, daar kregen we eigenlijk maar een soort te proeven, maar Sandra en ik kregen nog een tweede: een mousserende chardonnay, maar die vond ik niet zo super. Bij de wijntour zat ook nog een bezoekje aan een olijfoliebedrijf, wat ook heel erg interessant was en de olijfolie en tapenades die we mochten proberen waren ook lekker. Als laatste werd een extra stop ingelast bij een bedrijfje met chocola, jam, likeurtjes, tapenades en soorten dulce de leche. Dit bedrijfje maakte alles zelf en ook hier mochten we van alles proeven. Sandra en ik kochten een flesje likeur met dulce de leche, chocola en banaan. Normaal gesproken houd ik niet zo van banaan, maar zo is die goed te doen!!!
Dinsdag was het alweer onze laatste dag met papa en mama en hebben we niet zoveel gedaan. Het was heerlijk om ze hier te hebben, maar je weet dat er altijd een moment van afscheid komt enja dat blijft lastig voor mij. Ik weet dat het goed was dat ze naar huis gingen, maar het idee dat ik ze gewoon tot half september niet ga zien, vind ik wel moeilijk. Dusja natuurlijk waren ook hier traantjes, maar Sandra was nu bij mij en dat was wel heel fijn!!!
Enja nu moesten we terug naar ons backpackleventje en weer naar een nieuw hostel. Dat is wel echt wennen nu papa en mama weg zijn. Met hen gingen we elke dag koffiedrinken, uiteten met toetje en dat is nu weer afgelopen. Dus hebben we ons ook goed volgegeten de afgelopen dagen en kunnen we er nu weer tegenaan voor de komende weken. Gelukkig was ons nieuwe hostel wel prima en kregen we een kamer voor vier personen met ons tweeën en er zat een badkamer in de kamer! Eerst wilden ze ons in een andere kamer plaatsen, maar daar staken wij even een stokje voor, dus toch nog een beetje luxe gehad deze twee nachten. Ik heb al tegen Sandra gezegd dat als ik het slechte slapen in de slechte bedden van de hostels niet meer zie zitten, ik gewoon een keer een nachtje in een hotel boek voor ons om even bij te komen. Ik had van een hostel gewoon blauwe plekken omdat ik op de lattenbodem lag, niet echt top…
We zijn wel lekker doorgegaan met leuke dingen. Gisteren zijn we namelijk gaan paragliden. Mendoza is een van de beste plekken op de wereld om dit te doen enja bij deze reis wil ik geen spijt krijgen van dingen die ik niet gedaan heb, dus waarom ook niet. We werden ’s middags opgehaald en moesten ongeveer een kwartiertje rijden naar het verzamelpunt. Vanaf daar gingen we in een 4x4 naar Cerro Arco in de eerste rij bergen van de Andes. Dit was al supergaaf omdat we echt over een bergweggetje reden met allemaal losliggende rotsblokken en we gingen tot 1400 m. dus vanuit de auto hadden we al een heel mooi uitzicht. Bovenop de berg werden de spullen klaargelegd en de volgorde van vliegen bepaald: Sandra als eerste, dan een Duitser en ik als laatste. Wel fijn dat ik even kon zien wat we moesten doen: eerst zachtjes lopen en dan op je hardst de berg af rennen. Bij mij werd drie keer gezegd dat we gingen, maar elke keer toch niet omdat er heel weinig wind was. In de zomer is er meer thermiek dan nu, dus het was echt wachten op een goed moment. Toen dat moment er eenmaal was, was het niet nadenken en gewoon rennen. Ik was bang om de bosjes in te rennen, maar toen vlogen we al! Zoooo vet om gewoon tussen de bergen te vliegen, terwijl je heerlijk relaxed zit. Je voelt gewoon de wind langs je gezicht en je zweeft met zo’n mooi uitzicht. En dan te bedenken dat dit puur natuur is: alleen de parachute, de wind en jij. Een megagaaf gevoel en als ik er nu aan terugdenk, zit ik echt te genieten!!! Het duurde ongeveer 25 minuten denk ik en het landen ging ook helemaal goed: geweldig en dit is wel iets wat ik nog vaker zou willen doen.
Gisteren ons likeurtje opgedronken, want ja dat mag je niet meenemen naar Chili. Eerlijk gezegd begin ik zowat een alcoholverslaving te ontwikkelen: elke dag wijn of iets anders, maarja wat wil je als je in het land van de wijn bent en de afgelopen dagen dus in de wijnhoofdstad…. Misschien dat het de komende dagen wat minder wordt, hoewel in Chili ook wijn gemaakt wordt. En ons hostel in Santiago schijnt erg gezellig te zijn, dusja we zien wel ;)
Dit was het weer voor zover. Hopelijk schiet het laatste stuk een beetje op, want volgens de papieren zouden we om 19.00 uur in Santiago moeten zijn, maar dan moeten we de laatste 160 km. in 45 minuten afleggen. Vanaf de grens hebben we 45 minuten moeten wachten en de komende 10 km. zijn ze aan het werk. Ik ben benieuwd….. Rustig blijven, we kunnen hier toch niks aan veranderen en hopen op het beste haha. Nee hoor, zo een filmpje aan en dan gaat de tijd vast sneller, naar buiten kijken kan ook niet meer want het wordt al bijna donker.
Liefs, Astrid
En alweer een verhaaltje getypt in de bus, maar deze keer niet meer vanuit Argentinië, maar vanuit Chili. We zijn namelijk op weg naar Santiago en vanuit daar reizen we via wat kustplaatsen naar San Pedro de Atacama, in het noorden van Chili, vanwaar we makkelijk naar Bolivia kunnen. Hoewel makkelijk…. De grensovergang van Argentinië naar Chili verliep niet heel soepeltjes, dus waarschijnlijk komen we met een goede vertraging aan in Santiago. Er waren namelijk meerdere bussen, dus moesten we eerst een poos wachten (onderweg waren er al tig controlepunten en was er ook al een drugshond in de bus geweest). Toen het eindelijk de beurt van onze bus was, moesten we eerst de stempels halen, dat was op zich snel gedaan: stempel Argentina uit, Chile in. Daarna weer wachten tot onze bus bij de bagagecheck kon staan, werd eerst alle bagage eruit gehaald en gecontroleerd en toen moesten we ook nog onze rugzakken en zelfs kleine tasjes door de scan halen. Sandra had haar poncho aan (wat vast lekker warm was, want het waait hier hard op de grens midden in de Andes) en haar tasje zat daaronder, dus dacht ze die laat ik mooi niet scannen, maar helaas ze werd even teruggefloten en moest ze haar poncho uit om haar tasje te laten scannen hahaha.
Hoewel het hier bij de grens niet goed geregeld is, is de busreis wel perfect hoor. We rijden door de schitterende Andes, met sneeuw alleen wel minder dan toen we hier met papa en mama waren, maar daarover zo meer. De bergen zijn heel hoog, er zijn maar weinig dorpjes en in het begin scheen de zon ook nog op de bergen, dus blauwe lucht met sneeuwbergen. Supermooi, ik ben echt verliefd op de Andes. Wel fijn dat ik de komende maanden deze nog vaak mag zien en er nog veel doorheen mag reizen!!
Vorige week was ik gebleven bij onze overhaaste terugreis naar Mendoza. Ons hostel die ene nacht was niet zo top, maarja een nachtje was wel te doen, want vrijdag kwamen papa en mama!!!! We gingen ze van het vliegveld ophalen, waar ze heeeeel blij waren om eindelijk Sandra weer te zien, wel mooi. Toen in twee taxi’s naar het hotel, want de koffers pasten niet in een. We hadden een aparthotel, dus we hadden een klein appartementje: superluxe vergeleken met wat wij normaal gesproken hebben. Wij sliepen in de kamer/keuken en papa en mama hadden een aparte slaapkamer. De bedden waren heel goed, de handdoeken van de douche waren erg zacht, het ontbijt s’ochtends was super uitgebreid: wij werden even lekker verwend!!!
De eerste dag met papa en mama hebben we vooral gepraat, een klein rondje in Mendoza gelopen en gezocht naar een touroperator om een excursie naar de Andes te boeken. Dit was redelijk snel gedaan en zaterdag moesten we vroeg op omdat we al om 7.30 opgehaald zouden worden. Uiteindelijk werd dit wat later, maar dat is normaal hier. De eerste stop was op ongeveer anderhalf uur rijden bij een hele grote dam, waar al het water uit de bergen in samenkomt. Deze dam zorgt voor de gehele watervoorziening van Mendoza, van zowel de huishoudens als de wijngaarden, dus de mensen zijn heel erg afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw die in de winter valt. Daarna reden we via een dorpje en een ski-oord, waar afgelopen winter niet geskied is omdat er te weinig sneeuw gevallen was, naar de Puente del Inca. Een natuurlijke brug die er al in de tijd van de Inca’s was. Supermooi om te zien en de stenen waren helemaal verkleurd door het weer, net zoals in de bergen, maar zo bijzonder. Jammer genoeg mochten we er niet meer overheen ter bescherming van de brug. Daarna gingen we de Aconcagua bekijken: de hoogste berg in Zuid-Amerika. Dit was alleen een stop voor wat foto’s, maar toch ook heel mooi om te zien. De laatste stop zou de Christo Redentor zijn op de grens met Chili, maar vanwege het slechte weer de afgelopen dagen in de bergen was de weg dicht en ging dit niet door. Heel jammer want hier was ik wel benieuwd naar. Daarom maakten we een stop bij een berghuisje in de sneeuw, zodat de Zuid-Amerikanen die bij ons in de bus zaten en die nog nooit sneeuw hadden gezien ook even de sneeuw konden aanraken. Voor ons was dit niks bijzonders, dus liepen we een steile berg op naar een berghutje. De terugweg was wat lastiger omdat de berg uit los gesteente bestond en Sandra en ik geen bergschoenen aanhadden. Vooral voor Sandra was het moeilijk om grip te vinden dus toen ze aan het glijden ging, besloot ze de berg af te rennen, alleen beneden had ze zoveel vaart dat ze zich maar liet vallen middenin de sneeuw. Het leek net een lachfilm en het zag er heel erg grappig uit, gelukkig kon ze er zelf ook om lachen en heeft ze alleen een paar dagen wat last gehad van een schouder. Hierna gingen we lunchen en reden we terug naar Mendoza. Een dagvullend programma maar echt supermooi!!!
Zondags waren papa en mama jarig en zijn we heerlijk taart gaan eten, verder is alles dicht in Mendoza op zondag, dus hebben we ’s middags lekker relaxed in bikini liggen zonnen bij het zwembad van het hotel. Ook fijn voor een keertje. De derby van Argentinië werd ook gespeeld die middag: Boca Juniors – River Plate. Papa heeft wel zitten kijken, maar in het stukje dat ik heb gezien werd d wedstrijd drie keer stil gelegd vanwege vuurwerk en andere problemen door het publiek. Het niveau van het voetbal is ook niet zo hoogstaand eigenlijk, het is meer de sfeer die de wedstrijden leuk maakt. We gingen natuurlijk weer uiteten en besloten naar een Argentijnse parilla te gaan. We bestelden een vleesschotel en nog wat extra worstjes. De vleesschotel was heel erg gewaagd en niet alles was even lekker. Ik heb wel alles geprobeerd maar moet zeggen dat kalfsvlees, darmen, hals en lever toch niet mijn favorieten zijn. Gelukkig hadden ze heerlijke tiramisu met lekker veel alcohol als toetje!
Maandag hebben we een rondje centrum gedaan waarna het tijd was voor ons verjaardagscadeau voor papa en mama: een wijntour. Wat past er nou beter bij ons dan een middagje lekker wijn drinken?? De eerste bodega was heel erg mooi, de wijngaarden keken uit op de Andes en we kregen drie wijnen te proeven, die alledrie goed te doen waren. De uitleg over het bedrijf was ook wel boeiend, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de wijn ;) De tweede bodega was organisch en een stuk kleiner, daar kregen we eigenlijk maar een soort te proeven, maar Sandra en ik kregen nog een tweede: een mousserende chardonnay, maar die vond ik niet zo super. Bij de wijntour zat ook nog een bezoekje aan een olijfoliebedrijf, wat ook heel erg interessant was en de olijfolie en tapenades die we mochten proberen waren ook lekker. Als laatste werd een extra stop ingelast bij een bedrijfje met chocola, jam, likeurtjes, tapenades en soorten dulce de leche. Dit bedrijfje maakte alles zelf en ook hier mochten we van alles proeven. Sandra en ik kochten een flesje likeur met dulce de leche, chocola en banaan. Normaal gesproken houd ik niet zo van banaan, maar zo is die goed te doen!!!
Dinsdag was het alweer onze laatste dag met papa en mama en hebben we niet zoveel gedaan. Het was heerlijk om ze hier te hebben, maar je weet dat er altijd een moment van afscheid komt enja dat blijft lastig voor mij. Ik weet dat het goed was dat ze naar huis gingen, maar het idee dat ik ze gewoon tot half september niet ga zien, vind ik wel moeilijk. Dusja natuurlijk waren ook hier traantjes, maar Sandra was nu bij mij en dat was wel heel fijn!!!
Enja nu moesten we terug naar ons backpackleventje en weer naar een nieuw hostel. Dat is wel echt wennen nu papa en mama weg zijn. Met hen gingen we elke dag koffiedrinken, uiteten met toetje en dat is nu weer afgelopen. Dus hebben we ons ook goed volgegeten de afgelopen dagen en kunnen we er nu weer tegenaan voor de komende weken. Gelukkig was ons nieuwe hostel wel prima en kregen we een kamer voor vier personen met ons tweeën en er zat een badkamer in de kamer! Eerst wilden ze ons in een andere kamer plaatsen, maar daar staken wij even een stokje voor, dus toch nog een beetje luxe gehad deze twee nachten. Ik heb al tegen Sandra gezegd dat als ik het slechte slapen in de slechte bedden van de hostels niet meer zie zitten, ik gewoon een keer een nachtje in een hotel boek voor ons om even bij te komen. Ik had van een hostel gewoon blauwe plekken omdat ik op de lattenbodem lag, niet echt top…
We zijn wel lekker doorgegaan met leuke dingen. Gisteren zijn we namelijk gaan paragliden. Mendoza is een van de beste plekken op de wereld om dit te doen enja bij deze reis wil ik geen spijt krijgen van dingen die ik niet gedaan heb, dus waarom ook niet. We werden ’s middags opgehaald en moesten ongeveer een kwartiertje rijden naar het verzamelpunt. Vanaf daar gingen we in een 4x4 naar Cerro Arco in de eerste rij bergen van de Andes. Dit was al supergaaf omdat we echt over een bergweggetje reden met allemaal losliggende rotsblokken en we gingen tot 1400 m. dus vanuit de auto hadden we al een heel mooi uitzicht. Bovenop de berg werden de spullen klaargelegd en de volgorde van vliegen bepaald: Sandra als eerste, dan een Duitser en ik als laatste. Wel fijn dat ik even kon zien wat we moesten doen: eerst zachtjes lopen en dan op je hardst de berg af rennen. Bij mij werd drie keer gezegd dat we gingen, maar elke keer toch niet omdat er heel weinig wind was. In de zomer is er meer thermiek dan nu, dus het was echt wachten op een goed moment. Toen dat moment er eenmaal was, was het niet nadenken en gewoon rennen. Ik was bang om de bosjes in te rennen, maar toen vlogen we al! Zoooo vet om gewoon tussen de bergen te vliegen, terwijl je heerlijk relaxed zit. Je voelt gewoon de wind langs je gezicht en je zweeft met zo’n mooi uitzicht. En dan te bedenken dat dit puur natuur is: alleen de parachute, de wind en jij. Een megagaaf gevoel en als ik er nu aan terugdenk, zit ik echt te genieten!!! Het duurde ongeveer 25 minuten denk ik en het landen ging ook helemaal goed: geweldig en dit is wel iets wat ik nog vaker zou willen doen.
Gisteren ons likeurtje opgedronken, want ja dat mag je niet meenemen naar Chili. Eerlijk gezegd begin ik zowat een alcoholverslaving te ontwikkelen: elke dag wijn of iets anders, maarja wat wil je als je in het land van de wijn bent en de afgelopen dagen dus in de wijnhoofdstad…. Misschien dat het de komende dagen wat minder wordt, hoewel in Chili ook wijn gemaakt wordt. En ons hostel in Santiago schijnt erg gezellig te zijn, dusja we zien wel ;)
Dit was het weer voor zover. Hopelijk schiet het laatste stuk een beetje op, want volgens de papieren zouden we om 19.00 uur in Santiago moeten zijn, maar dan moeten we de laatste 160 km. in 45 minuten afleggen. Vanaf de grens hebben we 45 minuten moeten wachten en de komende 10 km. zijn ze aan het werk. Ik ben benieuwd….. Rustig blijven, we kunnen hier toch niks aan veranderen en hopen op het beste haha. Nee hoor, zo een filmpje aan en dan gaat de tijd vast sneller, naar buiten kijken kan ook niet meer want het wordt al bijna donker.
Liefs, Astrid
-
10 Mei 2013 - 09:31
Marleen:
Hahahahahaaaa goed motto! :) Alleen spijt krijgen van de dingen die je wel doet! -
10 Mei 2013 - 11:28
Antoinette:
Hallo Astrid
Mooi verhaal weer. Super om te lezen. Wat ik zo knap vind is dat je het zo schrijft dat de emoties over het papier rollen en bij mij naar binnen komen.
Wat is het toch mooi allemaal daar. Prachtig. En een mooie tijd gehad met papa en mama. Wel goed blijven eten hè nu ze weer weg zijn.
Veel plezier weer verder met Sandra. Ik weet eigenlijk niet hoelang jullie samen reizen.
Knuffel Antoinette
-
10 Mei 2013 - 11:49
Roos:
Wat een super leuk verhaal weer! Dat paragliden klinkt toch een stuk beter/leuker/fijner/mooier dan skydiven ;) Stoer dat jullie dat hebben gedaan! Fijn dat jullie het met z'n vieren zo fijn hebben gehad.. Nu lekker met 'zn tweeen verder! Geniet ervan samen x -
10 Mei 2013 - 12:47
Henny:
Hoi Astrid,
Wat een geweldig verhaal weer. En die verhalen over de schitterende natuur, ik zou er zo naar toe willen! Het is nu natuurlijk even afkicken nu papa en mama weer naar huis zijn, maar gelukkig is Sandra bij je. Gezellige tijd samen, pas goed op elkaar en blijf genieten.
Liefs,
Henny -
10 Mei 2013 - 13:38
Papa En Mama:
Ha Astrid,
Reactie van ons vanuit thuis weer! We zijn erg benieuwd hoe Chili je gaat bevallen, Sandra was daarover heel enthousiast!
We hebben een mooie reis gehad, en de dagen met jullie samen waren heel fijn. We hebben ons er wel over verwonderd, dat jullie na het eten, als wij alleen nog koffie wilden, altijd nog een toetje konden wegwerken! Heel fijn dat jullie ons daar op sleeptouw namen, want ons Spaans is echt onder de maat net als hun Engels.
We hebben nog een fijne dag in Buenos Aires gehad, op jullie aanraden toch het Evita museum bezocht, en de terugreis verliep ook goed. Geen turbulentie deze keer, en 3 kwartier eerder geland dan gepland. Moniek zien op Schiphol was ook weer heel fijn, en thuis is alles gewoon doorgegaan dankzij Moniek en Twan (en af en toe opa en oma).
Dikke kussen! -
10 Mei 2013 - 16:03
Chris:
Alweer fantastisch mooie belevenissen! Wat een zwaar leven heb je toch ;) blijf genieten enne... Proost! Haha x -
10 Mei 2013 - 19:10
10 Mei Door Oma:
hoy Astrid
leuk dat je nu nog een tijdje samen rond trekt
Papa en Mama zeide wat kunnen die meiden eten
we hebben al veel gehoord van ze blijf genieten
liefs Opa en Oma xxx -
11 Mei 2013 - 00:24
Sandra:
Hoewel ik vooral reacties binnenkrijg dat mijn verhalen zo grappig zijn, moet ik ook erg om die van jou lachen, ik zie alles ook voor me natuurlijk.
Ben erg blij dat we samen zuidamerika onveilig maken, al is het soms al onveilig genoeg hier, puntjepuntjepuntje. Vooral de mannen die we maar van ons af moeten blijven slaan, Santiago is hierin het toppunt. Maar we zijn samen en we redden ons wel :)
xx -
11 Mei 2013 - 15:46
Yvonne:
hoi Astrid,
wat een belevenissen weer!
gezellige dagen gehad met papa en mama en dan kan ik me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om afscheid te nemen!
gelukkig reis je nu nog ff samen met Sandra. ik moet zeggen dat ik het een geruststellend idee vind dat jullie nu samen zijn. samen sta je sterk!
geniet lekker verder samen, pas goed op elkaar en ik kijk uit naar jullie volgende verslag!
xx Yvonne -
14 Mei 2013 - 08:53
Jaqueline:
Hoi hoi, jemig wat hebben jullie het heerlijk daar. Al die super dingen doen,zien,eten,drinken geweldig allemaal. En fijn dat je het zo leuk had met pa en ma en niet te vergeten Sandra. Ga door met leuke dingen doen, geniet met elkaar en ga vooral door met die mooie verhalen van je super. Groetjes jaqueline -
15 Mei 2013 - 08:31
Jacqueline Roelofs:
hoi astrid
wat een leuke tijd hebben jullie daar, blijf genieten en schrijven.
ik geniet enorm van je verhalen.
ik ben jaloers op je.
xxx jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
