Wat een water....

Lieve allemaal,

Nu ik dit schrijf ben ik al over de helft van mijn reis. Ongelofelijk want het lijkt helemaal nog niet zo lang, maar aan de andere kant heb ik al zoveel gezien en gedaan, dat het toch wel moeilijk is om te zeggen of het nu allemaal heel snel gaat of niet. Eigenlijk mis ik Nederland niet, maar zoals ik vandaag tegen oma aan de telefoon zei (trouwens zo fijn en leuk om even met opa en oma te praten en hun te horen!!) ik mis vooral het Nederlandse eten. Zelf kook ik vaak stamppot of ovenschotels met aardappels en dat hebben ze hier helemaal niet en kipfilet is ook schaars of reteduur, dus dat eet ik ook bijna niet. Enja wat ik het meeste mis is en blijft die goede lekkere bruine boterham, want het ontbijt en de broodjes als lunch zijn aardig maar daar ben ik onderhand op uitgekeken ;)

Vorige week in Cordoba hadden we de paardrijdag, waar we al zo'n twee maanden plannen voor aan het maken waren, nog voor de boeg. We waren bang voor een toeristisch geheel met een niet authentieke estancia, maar we hadden geluk. We werden opgehaald door een gaucho en na een uurtje rijden waren we in de Sierras de Cordoba midden tussen de bergen in de middle of nowhere maar bij een prachtige estancia. We keken vanaf een berg in het dal en het lag er zo vredig bij, supermooi! Eerst kregen we wat tijd om rond te kijken, moesten we zoals gewoonlijk een hele poos wachten en ja hoor toen konden we gaan paardrijden!!! Later bleek dat we zolang moesten wachten omdat de paarden overal los rondlopen en ze waarschijnlijk lang hebben moeten zoeken om twee fatsoenlijke paarden te vinden voor twee zeer onervaren ruiters. Dat was ook nog eens niet helemaal gelukt want mijn paard was zo eigenwijs als het maar zijn kon en ging niet lopen, maar draaide zich lekker om toen ik erop zat alsof die terug naar zn wei wilde. Uiteindelijk bleek dat die sowieso niet luisterde, dus nam de gaucho mijn paard aan het touw en hoefde ik alleen wat bij te sturen. Achteraf denken we dat mijn paard verliefd was op het paard van de gaucho want ze liep vooral te shinen en tegen dat paard aan te schuren, wat niet heel nice is als daardoor je been de hele tijd vast zit tussen twee paardenheupen (kan je nagaan hoe die broek aan het eind van de dag eruitzag en rook...). De tour was supermooi, we gingen helemaal door de bergen, door riviertjes en echt via een pad twee uur lang zonder ook maar een dorp tegen te komen. Uiteindelijk kwamen we bij een hutje of meer een half open schuur waar koelkasten en een haard waren. Daar gingen we de asado houden. Eerst natuurlijk de paarden verzorgd en toen werd er vuur gemaakt, wij mochten wat gaan rondwandelen om de benen te strekken, wat ook echt wel nodig was. Toen het vlees erop lag, kwam er nog een man, die we onderweg al gesproken hadden en dat bleek de eigenaar van de asadoplaats te zijn. Die kwam gezellig kletsen en mee eten. En ook al waren deze twee mannen oud, bezet en lelijk het waren echte charmeurs en ze weten hoe ze vrouwen in de watten moeten leggen: naast het vlees werd een vuurtje gestookt omdat we het koud hadden, onze stoelen moesten dichtbij het vuur zodat we lekker konden opwarmen. Na het eten, wat heerlijk was, kregen we een kopje koffie zodat we lekker warm op weg konden. Zij maakten de paarden klaar voor ons en na een flinke rust konden we weer op weg. Nu luisterde mijn paard gelukkig helemaal naar mij, dus kon ik ook helemaal zelf terugrijden. Hoewel mijn paard het liefste achteraan sjokte en dan als de rest te ver vooruit liep ineens heel hard ging rennen. Dat kon ik in het begin nog wel aan, maar na een poosje deed mijn kont zo pijn en wist ik gewoon niet meer hoe ik moest gaan zitten. Mijn zadel had ook niet een lekker zacht dekentje zoals die van Sandra had en ik heb al niet zoveel zitvlees, maar het laatste halfuur dacht ik dat ik regelrecht op mn botten zat, wat een pijn deed dat. Maarja het was superleuk, precies zoals ik me voorgesteld had en ik zou het zeker nog een keer doen en dat terwijl ik nu soms nog steeds voel dat ik vorige week paardgereden heb ;)

Verder hebben we in Cordoba niet veel meer gedaan, wat rondgelopen in het centrum, nog een asado gehad in het hostel. Best aardig was die, maar we moesten lopen voor ons vlees en het was niet het lekkerste vlees ooit, maar ze hadden wel kip voor de verandering, dus het kon er mee door. En zondag gingen we alweer weg: met de nachtbus naar Posadas. We hadden een taxi naar de busterminal, vroeg de chauffeur naar welke terminal we moesten, eh hoezo??? Er is een oude en een nieuwe, hmmm dachten wij lastige vraag, dus de grote?? Dat zijn ze allebei, oeps... Gelukkig wist de chauffeur waar we heen moesten door de bestemming. De nachtbus was mooi en leeg, maar verschrikkelijk zoals altijd. Ik kan echt niet slapen in die bussen pffff. Gelukkig reed die goed door en waren ruim voor de aankomsttijd in Posadas. Hier in het noordoosten is het landschap veel groener dan waar ik tot nu toe ben geweest. Het is nog steeds heuvelachtig en er zijn veel rivieren, waar overal water in staat wat ook de groenheid verklaart. Volgens de Lonely Planet is Posadas een moderne stad, dat hebben wij er niet echt uit kunnen halen, maar je moet natuurlijk elke plaats mooi aankleden. Ons hostel lag in het centrum en was best aardig, de hostelmevrouw was super behulpzaam en hielp ons met het uitzoeken van tours en toen we gingen bellen met vragen hielp ze als we er niet uitkwamen. Ons plan was om een tour naar de wetlands te doen en naar jesuïtenmissies, maar we zijn alleen naar de jesuïten geweest want de ander tour was veel te duur. We hadden weer een privétour omdat er geen andere geïnteresseerden waren en zouden naar twee jesuïten missies gaan en naar een uitzichtspunt. Helaas was door slecht weer (ja het regent al sinds we in het noorden zijn en het is de hele dag grijs) het uitkijkpunt gesloten en zijn we naar drie ruïnes geweest. De eerste had een chagrijnige gids en was wel aardig, maar niet heel goed gereconstrueerd, toch gaf het wel een redelijk beeld van hoe het geweest was en echt bizar hoeveel mensen op zo'n kleine oppervlakte woonden. De tweede missie San Ignacio had een mooi museum en hier was meer bewaard gebleven en meer gereconstrueerd. Hier kregen we meer een indruk hoe mooi het allemaal was geweest vroeger en ze hadden hier bij alle ruïnes ook een verhaaltje. De laatste plaats had helemaal bijna niks meer aan ruïnes, maar daar was een hele enthousiaste gids (misschien was ze wel zo enthousiast omdat wij net voor sluitingstijd wel haar vierde rondleiding van de dag waren). Zij vertelde ook dat ze maar weinig antwoord kon geven op onze vragen omdat er behalve de ruïnes en de globale leefstijl bijna niks bekend is over details van het leven in de tijd an de jesuïten, best zonde eigenijk.

Omdat we die andere tour niet konden doen, hadden we eigenlijk een dag 'over' in Posadas. Omdat Paraguay aan de andere kant van de rivier ligt en er serieus alleen een brug over te steken is om in Paraguay te komen, hadden we bedacht dat we daar wel lopend heen konden. Lekker sportief en goedkoop dachten wij, helaas bleek de brug niet toegankelijk voor wandelaars, dus wilden we fietsen huren. Onze hostelmevrouw had weer goed geholpen alleen bleek dat we pas ergens in de middag die fietsen zouden kunnen huren, dat ging hem voor ons niet worden, dus toen toch maar met de bus. Dat is echt goed geregeld, voor 1,50 stap je in de bus in Argentinië, bij de Argentijnse grens moet je hard rennen naar de douane, stempeltje halen en met een beetje geluk kan je dan weer in dezelfde bus, dan rijd je de brug over, kom je bij de Paraguayaanse douane, hetzelfde idee en kan je meerijden tot aan de stad in de overkant of je kan er bij een van de sloebermarkten eerder uit, net wat je wilt. Als je trouwens niet hard genoeg rent of de bus niet lang genoeg wacht, hoef je maar vijf minuten ofzo te wachten en kan je met de volgende bus mee, de Heyendaalshuttle is er niks bij! Wij stapten in het centrum uit, wisselden wat geld en gingen bedenken hoe we het geld konden uitgeven. Best lastig want de winkels hadden lelijke kleding of waren heel duur, niet dat er plek in mijn backpack is voor meer spullen, maar toch. Dus besloten we naar de supermarkt te gaan om te kijken of ze nescafé latte met een smaakje hadden (Argentinië doet daar niet aan helaas) en ja hoor we hadden geluk!!! Daarna naar de rivier gelopen om Posadas en Argentinië te bewonderen en dit was op zich een mooier uitzicht dan op Paraguay. Tsja verder was er in dit hele Encarnacion niks te beleven, dus zijn we maar eens luxe gaan lunchen om het geld op te maken. Helaas voor ons kost het hier allemaal niks, dus konden we het geld hier niet aan besteden, dus moesten we ook nog naar de supermarkt om de restjes op te maken. Achja we zijn weer een dag bezig geweest en zijn een stempel rijker in ons paspoort!!!

Na drie dagen gingen we weer verder, helemaal niet erg om weg te gaan uit het hostel want we hadden een stel studenten op de kamer die elke dag vroeg op stonden, tig keer de kamer in en uitliepen, smeten met de deuren, wekkers lieten snoozen of gewoon afgaan als ze al weg waren en savonds ook geen rekening met anderen hielden. Ik snap dat niet hoor, je bent toch niet alleen op de wereld???
Vanuit Posadas was het nog maar zes uurtjes met de bus naar Iguazu. Deze bus stonk, was smerig, oud en verrot. Ik durfde echt niks aan te raken wat een ranzige bende!!! Mijn stoel kon helaas niet naar achteren en na elke busreis heb ik normaal gesproken al een paar dagen last van mn rug maar na deze busreis wist ik niet meer hoe ik moest gaan zitten, wat een ellende. Dat maakt ook dat ik niet echt uitkijk naar volgende busreizen en serieus aan het zoeken ben naar goedkope vliegtickets, helaas tot nu toe nog zonder resultaat... De hele busreis hadden we trouwens regen, de wegen waren niet echt top, de bus reed langzaam, alle onverharde wegen leken wel modderstromen, gewoon door zoveel regen in zo'n korte tijd. Jammer genoeg wisten we al dat de voorspellingen voor onze tijd in Iguazu dramatisch slecht waren met heel veel regen en laaghangende bewolking. Zonde voor de foto's maar niks aan te doen, in ieder geval zal er nu dus genoeg water zijn om de watervallen te laten stromen :)
Ons hostel was met mooi weer echt geweldig geweest: zwembadje, flinke tuin met zitjes, hangmatten, alleen nu is het iets minder. Alleen de muggen vind ik hier niet echt top, ze houden nu namelijk van mn gezicht wat niet heel charmant is en nu kan ik zeker niet aan die bulten krabben, moeilijk hoor ... Het hostel zit wel stampvol, met onder andere een groep Aziaten die de keuken bezetten alsof het hun grondgebied is, best irritant aangezien ze ook gewoon de deur barricaderen en volgens mij hebben ze niet meer betaald dan wij, dus wij doen net alsof we ze niet begrijpen en koken gewoon water voor koffie!! Maar het zit vooral vol omdat het hier wederom een lang weekend is. Ja alweer en wat de reden nu is: gisteren vierden ze dat de vlag ontworpen is ofzoiets. Tsja je kan maar blij en trots zijn op je vlag of gewoon een reden zoeken om vrije dagen te geven. Hopelijk kan Maxima zulk soort vrije dagen ook bedenken voor in Nederland, want wat meer nationaal vrije dagen zouden zeer welkom zijn!!!
Vandaag zijn we eindelijk naar de watervallen geweest. Dat was een van de dingen die vaststonden dat we die zouden bezoeken, van begin af aan en nu was het dan eindelijk zover. Op het busstation werden we goed geïnformeerd want we zijn vandaag eerst naar de Braziliaanse kant gegaan omdat je vanuit daar het beste overzicht hebt en de Argentijnse kant schijnt mooier te zijn. Voor morgen wordt een beetje zon voorspelt, dus leek het ons beter om de mooie kant met zon te combineren en het overzicht met regen. Dusja toch maar een poncho gekocht en toen op weg met onze bus, weer een stempeltje rijker, wat hier helemaal makkelijk ging: de buschauffeur nam voor de Braziliaanse stempels de paspoorten mee, ID kaarten van Argentijnen worden niet gecontroleerd ofzo, en we kregen hem gestempeld terug! De bus bracht ons helemaal tot het park en vanaf de entree konden we met een bus tot aan het wandelpad. In de bus hadden allemaal mensen een plattegrond, wij als goed voorbereide reizigers niet en wij hadden die ook helemaal niet nodig! Het eerste uitzichtspunt vond ik zoooo spectaculair, niet te beschrijven denk ik maar ik ga toch mijn best doen. Van tevoren heb ik heel veel foto's en filmpjes gezien en verhalen gehoord, maar ik had nooit gedacht dat het zo overweldigend zou zijn. Gewoon over een hele grote breedte overal waar je kijkt bruin water dat echt naar de beneden kolkt met zo'n kracht en snelheid: indrukwekkend!! We hebben het hele wandelpad gevolgd en hoe verder we bij de bron kwamen, hoe heftiger het werd. De regen had ik geen last meer van, alleen soms irritant bij het maken van foto's, maar ik heb mijn ogen uitgekeken. Dit was voor mij het geweldigste wat ik tot nu toe ooit in mijn leven gezien heb en ik vond het echt zo mooi dat ik er emotioneel van werd. We hebben ongeveer 2,5 uur rondgewandeld, veel foto's gemaakt en wat gefilmd, maar ik heb vooral genoten. Op het einde van het wandelpad, was een loopbrug langs de Devils Throat en daar stroomt het water zo hard onder de brug door dat je gewoon weet dat als je erin valt je het zeker niet zal overleven. Het water spatte ook heel hoog op en door wat wind regende het soms op de platforms ook wat, best heftig. Van een Chileen uit het hostel in Buenos Aires had ik de tip gekregen om aan het einde van de loopbrug, dus boven waar al het water in een rotgang naar beneden stort, te gaan staan, mn ogen dicht te doen en heel diep in te ademen. Dat hebben Sandra en ik samen gedaan en dan ervaar je heel bewust hoe krachtig de natuur is, je hoort het water hard stromen en kolken, je voelt de mist en druppels op je neerkomen, echt bijzonder!!
Door het slechte weer hebben we wat minder tijd doorgebracht in het park dan wanneer het mooi weer zou zijn geweest, want je gaat nou ook weer niet voor de lol in de regen op een bankje zitten. Gelukkig hebben we morgen nog een fantastische dag in het vooruitzicht, met hopelijk dus zon en dat we wel lekker op een bankje kunnen gaan zitten en alleen maar kijken, luisteren en genieten. Sowieso een goed vooruitzicht dat we nog een dag van dit natuurlijke wereldwonder mogen genieten!!! (Ja ik weet heel goed dat ik een geluksvogel ben dat ik hier ben en zulke mooie dingen mag meemaken)

De tweede dag van Las Cataratas del Iguazu houden jullie nog tegoed en waarschijnlijk komt mijn volgende verslag vanuit Uruguay en nee daar gaan we niet heen voor alleen een stempeltje, daar gaan we nog een weekje heen voordat we gaan werken. Meer dan een week is niet haalbaar qua tijd en financiën, aangezien Uruguay nog duurder schijnt te zijn dan Chili, maarja nu we er toch vlakbij zijn he ;)

Heel veel liefs en knuffels!!!