Winter in Uruguay

Lieve allemaal,

Bij jullie is de zomervakantie begonnen en bij ons is het echt hartje winter. De bomen zijn kaal hier, de wind is koud, de winkels showen hun wintercollecties en de mensen lopen in winterjassen en met mutsen op. Maar nog steeds is het als de zon schijnt zo’n 15 graden, dus voor ons is het met onze zomerjassen en een vest nog goed te doen. Heerlijk toch zo’n winter, ik zou dit altijd wel willen: geen sneeuw, vorst of wat dan ook!!

Ik was gebleven bij de watervallen van Iguazu, waar we nog een tweede dag voor de boeg hadden. Deze tweede dag was de Argentijnse kant en volgens iedereen de mooiste kant. Als echte fanatiekelingen hadden we heel vroeg de bus genomen, zodat we meteen het park in konden, toen het om negen uur open ging. Helaas voor ons waren er een aantal spectaculaire delen van de watervallen dicht vanwege te hoog of te wild water, waaronder de Devils Throat waar papa en mama zo enthousiast over waren, helaas maar niks aan te doen. Het was maar goed dat we er vroeg bij waren, want het was echt megadruk: de Argentijnen hadden natuurlijk een lang weekend, zaterdag was de enige dag met mooi weer en een deel van het park was dicht waardoor er minder ruimte om te verdelen was, wat een drama. In het begin ging het nog wel, konden we redelijk doorlopen op de paden, rustig kijken naar al het geweldige hard stromende water, maar hoe langer het duurde hoe drukker het werd. Wel irritant, want ook al hebben we goede foto’s kunnen maken en alles kunnen zien, mensen die ruzie lopen maken (jaja de Zuid-Amerikanen hebben volgens mij geeneens een lontje) in de rij gaat ons toch wat te ver en dat verpest de boel een beetje. Gelukkig was dit alleen het laatste half uur, want de rest van de tijd was het geweldig.
We zagen aan deze kant de Watervallen meer van bovenaf, dus liepen we eroverheen met bruggen en zag je onder je het water naar beneden storten. Iemand vertelde ons dat er normaal gesproken 8000 liter water per seconde naar beneden gaat en nu vanwege de hoge waterstand 11000 liter enja dan is het logisch dat niet alles open was. Het eiland in het midden was deels overstroomd en we zagen dat de brug naar de Devils Throat aan de Braziliaanse kant ook dicht was, waar wij de dag ervoor wel nog gelopen hadden, dus hebben we als nog geluk gehad. Hoewel we de watervallen niet in hun volle glorie hebben kunnen bewonderen, ik vind ze geweldig mooi en zeker toen de zon doorkwam en er overal regenbogen te zien waren in het opspattende water, had ik mijn geluksmomentje weer te pakken. Supermooi!!!! Enja waarom zou je dan nog ruzie gaan maken om voorkruipende mensen?! Ik heb genoten van alles wat ik heb gezien, want wie weet kom ik hier wel nooit meer terug. Dit lijkt me niet heel waarschijnlijk, want mocht ik ooit in de buurt zijn dan wil ik hier zeker nog een keer terug om te zien hoe de watervallen hadden moeten zijn. Maarja je weet maar nooit. Gelukkig heb ik wat filmpjes waarop de kracht van het water duidelijk te horen is en als ik mijn ogen dichtdoe en dat hoor, ben ik gewoon weer terug op de bruggen en kan ik bijna het water in mn gezicht voelen.

Na Iguazu gingen we op weg naar Uruguay, met de nachtbus op zondag naar Concordia in Argentinië, daar was het volgens de Lonely Planet makkelijk om de grens over te gaan naar Salto in Uruguay en vanaf daar zouden genoeg bussen gaan naar Montevideo (of Montediashow zoals Sandra het liever wil horen). Het eerste deel van de reis ging prima; het was een nachtbus en alleen semicama, dus niet heel lekkere stoelen, maar ik heb genoeg kunnen slapen. Helaas hadden we meer dan een uur vertraging toen we in Concordia aankwamen. We gingen vragen naar de bus naar Salto en deze zou alleen nog om 7 uur ’s avonds gaan, tsja niet echt ons idee om daar 11 uur lang op te gaan wachten als het maar een uurtje rijden is. We hadden twee meisjes uit de bus gespot en die bleken ook naar Salto te gaan, dus namen we met zn vieren een taxi, wat uiteindelijk ook nog goedkoper bleek te zijn. De reis ging vlot, alleen bij de grens wat oponthoud omdat de Uruguayaanse man niet de handigste was en niet zijn computer wilde gebruiken, maar alles met de hand ging opschrijven, niet heel intelligent aangezien er na ons nog een heleboel wachtenden waren. De tascontrole was zo mogelijk nog debieler, we moesten onze backpacks openen, hij keek even bovenin, voelde wat en het kon weer dicht. Net alsof je als je drugs of wat dan ook zou smokkelen dat bovenin je tas zou doen. Waarschijnlijk zagen we er gewoon betrouwbaar uit, want als dit je controle is als land, heb je ook een probleem. De meisjes kwamen uit Canada en waren jong en niet heel goed geïnformeerd. Zij dachten namelijk van Salto met de boot naar Montevideo te moeten, eh ja er was een rivier maar hoezo een boot??? En ze dachten met Argentijnse Pesos te kunnen betalen, ook niet heel slim als je in een ander land bent gekomen…
In Salto aangekomen ging er na vier uur een bus naar Montevideo, die er ongeveer zes uur over zou doen. Dit was redelijk volgens plan, dus hebben we boodschappen gedaan en wat rondgehangen in de terminal, wel fijn dat dit de reis even brak. De bus naar Montevideo was lekker ruim, met Wifi (!!!) en ook nog eens snel! Uiteindelijk heeft de hele reis met 26 uur lang genoeg geduurd en waren we toen we in het hostel aankwamen ook blij dat we al boodschappen voor het avondeten gedaan hadden. Het hostel was mooi en we kregen een kamer voor ons samen, vreemd want we hadden een dorm geboekt, maar het maakte qua prijs niks uit enja dan is met zijn tweeën op een kamer na alle nachten met snurkende en herriemakende mensen in het noorden van Argentinië echt het paradijs. Het was wel superkoud in het hostel, met allemaal open ruimtes en met maar 3 graden snachts buiten, dus we waren maar wat blij met drie dekens om onder te slapen. Ach we waren zo moe dat we sowieso wel geslapen zouden hebben. Het hostel was verder best bijzonder qua inrichting. Het leek op het huis van een bejaarde qua meubels en qua keukengerei dachten we helemaal dat alles bij elkaar gespaard was uit huizen van dode mensen, zo bijeengeraapt, oud en armoedig was het.

De eerste dag in Montevideo was het grijs, regende het en was het koud, dus besloten we onze to-do-list eerst af te werken en gingen we weer naar het busstation. Daar moesten we een busticket naar Colonia del Sacramento regelen en het bootticket naar Buenos Aires voor zondag. We wilden met de ferry gaan en dat via internet boeken, maar als je als buitenlander op internet met visa wil betalen, betaal je dubbel, dus leek het ons een beter plan om het ticket zelf te boeken bij de boatcompany. Enja daar was het de normale prijs. Maar goed ook want alles is hier megaduur, echt niet te geloven. Boodschappen bij de supermarkt zijn zowat onbetaalbaar. Een bakje smeerkaas is meer dan 2 euro, wij dachten slim te zijn en de goedkoopste te nemen, nou dat hebben we geweten: zure room bleeeh. Groenten zijn ook bizar duur, twee zielige preitjes voor meer dan een euro, een paprika is sowieso meer dan twee euro, dusja zelf koken is hier niet echt geldbesparing, maar uiteten is ook duur. Helemaal niet eten zou de beste optie zijn om geld te besparen, maarja dat kan natuurlijk niet.
De tweede dag in Montevideo was het beter weer en zijn we het oude gedeelte van de stad gaan verkennen. We begonnen bij de markt bij de haven en hoopten op iets zoals in Santiago, maar het was gewoon een grote markthal vol restaurantjes en daar hadden wij op de vroege morgen nog geen zin in. Daarna zijn we via de voetgangerszone teruggelopen naar de Plaza de Indepedencia, maar het was zo rustig op straat echt heel vreemd. We liepen dus in het toeristische gedeelte met allemaal winkeltjes en restaurantjes, maar driekwart was rond de middag gewoon nog dicht, dus we waren snel weer terug. Waar we de meeste tijd mee bezig zijn geweest is het pinnen van geld, echt onmogelijk met de Wereldpas van de Rabobank enja we hebben automaten met het Maestro-logo geprobeerd. Frustrerend en ook vervelend, dus hebben we uiteindelijk maar met onze visas gepind, ook reteduur ja helaas en heb ik ook meteen maar heel veel dollars gehaald, die ik in Argentinië slim weer kan wisselen op de zwarte markt!! Natuurlijk heb ik de Rabobank hier netjes over gemaild en met de vraag waarom dit zo is, maar ik kreeg een vaag mailtje terug dat ik dit had kunnen googlen of op reisverslagen van anderen had kunnen lezen, hoe betrouwbaar. Maar voor het geval iemand nog naar Uruguay gaat: je hebt echt een creditcard nodig om aan geld te komen. Maar eigenlijk sowieso als je naar Uruguay gaat, bedenk heel goed waarom je wil gaan, want eerlijk gezegd is het niet heel boeiend hier. Montevideo is een mooie stad en in de zomer waarschijnlijk nog iets mooier, maar niet heel speciaal en verder is er in het land niet heel veel te doen behalve Colonia del Sacramento waar we nu zijn, maar daarover zo meer ;)
Na de lunch zijn we door de winkelstraat gelopen, veel gepast maar niks gekocht. Het was niet goedkoop genoeg of het had gewoon een raar model (waarschijnlijk zijn wij te lang voor de kleren van hier), maar we waren wel leuk bezig. Op de terugweg kwamen we langs een groot plein waar allemaal mensen voetbal zaten te kijken, want Uruguay speelde tegen Brazilië voor de halve finale van de Confederations Cup. Wij blijven ook even staan om te kijken omdat Uruguay net een penalty kreeg, spanning alom op het hele plein, zelfs de bussen op straat bleven even stilstaan om te kijken wat er ging gebeuren, maar helaas miste Forlan. Wat vooral bijzonder was aan het voetbalkijken hier is dat er geen bier gedronken werd; iedereen had zijn matefles en –beker mee en dat was het, geen drank of niks. Heel anders dan in Nederland, maar de sfeer was echt geweldig. We zijn dan ook de eerste helft blijven kijken en in de rust terug gelopen omdat het koud werd en Brazilië toch voorstond. Terug in het hostel kregen we mee dat het 1-1 geworden was, dus besloten we op zoek te gaan naar een restaurant of bar met tv. Die hadden we gauw gevonden en ze hadden nog een plekje met tv-zicht vrij. Wel bijzonder dat toen wij binnenkwamen en gingen zitten de wedstrijd minder belangrijk gevonden werd en we gewoon voelden dat iedereen naar ons keek en zich afvroeg wat we daar in godsnaam kwamen doen. Dit bleef ook gewoon de rest van de wedstrijd zo, want elke keer als we omkeken werden we aangestaard door de andere mensen. Scheelt dat wij voor het voetbal kwamen en de Uruguayanen allemaal lelijk zijn, Suarez is een goede vertegenwoordiger van zijn land, dus ze kunnen allemaal op straat, in het winkelcentrum of waar dan ook zo hard staren, roepen, zingen (oh blue blue eyes) of sissen als ze willen (ja dat is nog wel het ergste van alles), zolang ze eruit zien zoals ze doen, reageer ik toch niet.
De derde dag in Montevideo was de allerbeste volgens mij. De zon scheen, de lucht was strakblauw en we gingen wandelen langs de kust van de Rio de la Plata (de baai tussen Uruguay en Argentinië). Het water was hier lang zo bruin niet als bij Tigre en Buenos Aires, maar misschien komt dat omdat Montevideo dichter bij de open zee ligt en het water daar meer in beweging is. Langs de hele kust bij Montevideo is de Ramblas, waar je heerlijk kunt wandelen. Wij hebben bijna 10 km. gelopen en dat was top, alleen jammer dat er meteen een drukke weg langs loopt, maar de momenten dat er geen auto’s waren, was er de stilte die zo onverwachts is in een grote stad! We kwamen ook langs twee strandjes, waarschijnlijk bomvol in de zomer, maar zag er mooi uit en uiteindelijk zijn we naar een winkelcentrum gelopen. Dit was op zich niet heel boeiend: dezelfde winkels als we al gezien hadden, maar daar konden we even lunchen en met de bus terug naar het centrum. De busrit terug was weer bijzonder: er kwamen twee mensen muziek maken in de bus. Heel erg mooi, maar in Nederland zou zoiets echt niet kunnen en zou meteen een vergunning gevraagd worden. Hier niet en is echt alles mogelijk en ze konden ook nog redelijk zingen ook!
Wel heel fijn dat ons hostel goed internet had en we dus lekker hebben kunnen skypen met de family. Eerst met Moniek en Twan en daarna met papa en mama. Heel erg leuk en fijn om hun allemaal weer gezien te hebben en echt met elkaar te kunnen praten. Wel raar dat Sandra binnenkort alweer bij hun is en het voor mij nog best lang duurt…
Vanmorgen zijn we uit Montevideo vertrokken naar Colonia del Sacramento, ongeveer 2,5 uur met de bus. Deze plaats staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO vanwege het historische centrum. Enja we zijn hier vanmiddag even doorheen gewandeld en ook al was het grijs, zijn de bomen kaal en was het siësta, het ziet er heel leuk uit. Dus we zijn benieuwd hoe het er morgen in alle glorie uit zal zien! Ons hostel hier is heel mooi, schoon en nieuw en vlakbij het centrum en de haven. Vanmiddag hebben we als lunch de Uruguayaanse specialiteit gegeten: Chevito, het leek een beetje op een lapje hamburger. Wij hadden het op een broodje met sla, tomaat, mayonaise, bacon, ham, gesmolten kaas en een gefrituurd ei. Een calorieënbom, best lekker maar toch niet echt mijn ding, achja je moet wel de specialiteiten proberen van het land waar je bent. Morgen hebben we er waarschijnlijk nog een: het is traditie om hier op de 29e van de maand gnocchi te eten en als het een beetje betaalbaar is, gaan we daar ook aan meedoen! Verder staat morgen dus nog het stadje echt bekijken op het programma en dan gaan we zondagochtend met de boot naar Buenos Aires voor een dagje, hopelijk weer even hoi zeggen bij de Casa Rosada op de Plaza de Mayo en waarschijnlijk zijn er genoeg leuke marktjes om af te struinen omdat het zondag is. Enja dan maandag aan het werk, ik ben heeeeel erg benieuwd, maar ideaal om een week niet na te hoeven denken over het zoeken van een overnachting, het kopen van eten of wat dan ook. Hopelijk is het werk ook nog een beetje te doen en ik ben tevreden ;)

Voor iedereen met vakantie, geniet er lekker van!!!

Heel veel liefs en kusjes!