All alone again...

Lieve allemaal,

Waarschijnlijk hebben jullie de flinke verandering in het reisplan meegekregen via Sandras waarbenjij of via Facebook. Vorige week vrijdag typte ik nog vrolijk dat ik uitkeek naar het werken en benieuwd was wat het zou gaan worden, maar toen ik klaar was met mijn verhaal en Sandra terugkwam van skypen, vertelde ze dat ze naar huis wilde. Voor mij een hele verrassing en een flinke schok, want dit had ik echt niet zien aankomen. Natuurlijk wist ik wel dat ze thuis miste enzo, maar ik had niet verwacht dat ze die laatste paar weken niet meer vol zou maken. Hoewel ik het heel rot vond en niet zo goed wist wat te doen omdat nu alles anders werd, vond ik wel dat ze gewoon naar huis moet gaan als ze dat wil. Ze kan hier wel blijven zitten wachten tot ze eindelijk kan gaan, maar dan wordt het voor haar ook niet leuker. Wat het alleen wel moeilijk maakte was dat het duurder uitpakte dan ze dacht en het daarna nog vijf dagen geduurd heeft voordat ze echt besloot echt een ticket te boeken, zodat ik toen ook pas mijn plannen kon veranderen. Het leek mij namelijk niet verstandig om in mijn eentje te gaan werken bij iemand die ik niet ken in een dorp dat ik niet ken en het was natuurlijk ook veel leuker om de laatste dagen samen in het oh zo vertrouwde Buenos Aires door te brengen.

Maar eerst hadden we nog een dag Colonia del Sacramento te gaan. Met de zon en een stralend blauwe lucht was het echt een geweldig lief schattig romantisch stadje. Het oude centrum had van die koloniale huisjes, smalle straatjes, kasseien en overal terrasjes (echt te duur, niet normaal), maar wel een superleuke sfeer. Helaas was het maar heel klein en waren we in een halve dag wel zowat uitgekeken. We zijn zelfs de vuurtoren opgegaan, waren geschokt van de grijze mist die aan de andere kant van de Rio de la Plata te zien was: de smog van Buenos Aires; en we hebben echt alles gezien. Dus smiddags bedachten we wel fietsen te kunnen huren, helaas waren die van het hostel niet beschikbaar, goed of wat dan ook enja waar moesten we ook heen fietsen. Het was denk ik meer het idee dat we het fietsen heel erg missen en we al een aantal keren wilden fietsen en het er nooit van gekomen is, zoals ook nu weer. Dus zijn we maar een ijsje gaan eten op de stadsmuur in het zonnetje: lekkerlekker!! Eind van de middag bedacht ik dat we wel de zonsondergang konden kijken, want de zon zou in de zee zakken. We waren er alleen een beetje te vroeg bij en moesten nog meer dan een uur wachten. Op een muurtje aan het water gezeten, gezellig gekletst enja hoor het wachten werd beloond: een supermooie heldere zonsondergang en we konden toen ook zelfs Buenos Aires aan de overkant zien liggen. Een geweldig mooie afsluiter van het nogal tegenvallende Uruguay.
De dag erna bijtijds op om op tijd bij de boot te zijn. Eerst snel onze laatste Uruguayanos gewisseld tegen dollars en op naar de bootterminal. Helaas was het daar zoooooo druk echt niet normaal. Er bleken twee boten op hetzelfde tijdstip te gaan en iedereen moet natuurlijk langs de migratie voor de stempels en dat houdt op. Op zich best goed geregeld allemaal, alleen slimmer als ze de boten niet op hetzelfde tijdstip zouden plannen. Wantja onze boot had dan wel vertraging, het zal ook eens niet, maar iedereen was er natuurlijk gewoon op tijd. De boottocht was saai, ik vind een uur echt al te lang, er was ook niks te zien en het enige vermaak was een schoolreisje wat ook op de boot zat, nog best aardig. Aan de Argentijnse kant waren we zo de boot af en in de rij voor de taxi. Het was ook niet ver naar het hostel even gezellig gekletst met onze taxichauffeur over het verschil tussen Uruguayanen (lelijk) en Argentijnen (knap) en over Maxima natuurlijk. Helaas maakte het voor deze vriendelijk ogende man niet uit hoe leuk lief en aardig wij waren, want we kregen gewoon nepgeld terug. Zuur, maar duidelijk: we zijn weer in Argentinië en oppassen geblazen. Natuurlijk zijn we zondags lekker naar de San Telmo markt geweest, Sandra kocht souvenirs en wat leuke dingetjes en ik genoot van de sfeer, daarna Plaza de Mayo bezocht en hoi gezegd bij de Casa Rosada enja toen voelde het echt als thuiskomen. Wat een geweldige stad is het toch.
De rest van de dagen hebben we vooral gewinkeld op zoek naar een jurk voor de bruiloft, maar vooralsnog geen resultaat. Gelukkig kom ik nog in een aantal andere steden, dus wie weet kan ik toch nog iets geweldigs aanschaffen. Verder heb ik ook gewoon niks gekocht, behalve een mate-beker. Eindelijk eentje waar ik al zolang naar op zoek was: een vrolijke met bloemetjesprint, zonder houder en niet van hout. Ik zal binnenkort even een foto posten op fb en dan snappen jullie allemaal hoe blij ik hiermee ben!
Verder wel raar om allerlei hotspots te bezoeken waar ik al ben geweest, hoewel ik het fijn vond om nog een keer Museo de Bellas Artes te zien en ze hadden daar een nieuwe expositie: Bottero, niet echt mijn ding maar wel leuk om wat nieuws te zien. Recoleta vond ik nog steeds indrukwekkend maar het bijzondere was dat we er deze week bij ons bezoek achter kwamen dat daar nog steeds mensen worden begraven. Wel heel vreemd om daar rond te lopen en er aan de andere kant van de ingang een begrafenis bezig is. Daarnaast zijn we ook nog naar iets nieuws geweest: el Ateneo. Dit is een boekwinkel in een toneelzaal, supermooi en heeeeeel groot. Jammer dat ik niet zoveel Spaanstalige boeken en schrijvers ken, maar dit in Nederland en je zou me er een week kwijt willen. Echt het paradijs voor mensen die van lezen houden!!
Van de week ben ik ook weer eens wezen sporten. Deze keer in een sportschool, want hier in de buurt is niet echt een geschikte plaats om hard te lopen. Niet zo duur en ik heb me prima vermaakt. Natuurlijk hard mn best gedaan op de loopband en wat andere apparaten, maar echt die mensen daar in de sportschool waren te grappig voor woorden. Er waren een paar oudere mannen, die het niet aankonden dat hun lichaam aftakelt en heel fanatiek bezig waren; er was een groepje vrouwen dat kletsen belangrijker vond dan bezig zijn, die hoefden volgens mij achteraf ook niet te douchen; er waren wat middelbare scholieren die elkaar aan het aftroeven waren; er waren wat meisjes die alleen maar liepen te shinen en mooi wilden zijn, met heel mooi lang krullend haar los gaan rennen op de loopband lijkt mij niet heel praktisch en er waren natuurlijk de machos die je overal tegenkomt in sportscholen. Gelukkig waren er ook nog een paar mensen zoals ik, dus ik voelde me wel op mn gemak hoewel ik ook daar met mn rode en bezwete hoofd nog interessant gevonden werd, bijzonder hoor.

Sandra moest natuurlijk goed afscheid nemen van de empanadas, dus zijn we bij onze favoriet wezen eten, wat een straf haha. Van papa en mama had ze geld gekregen om lekker met mij te gaan uiteten. Dat hebben we gisteravond gedaan, Bife de Chorizo (steak) en heerlijke rode wijn, echt op! Helaas zat in een van de laatste hapjes eten van Sandra een stukje glas, dat lieten we zien aan de ober enja toen wilden ze het goedmaken met.... een glas champagne, eeeeeh prima!!! Lekker tussendoor, daarna nog tiramisu als toetje, kregen we een gratis koffie bij en toen we weggingen, kregen we nog meer sorry´s te horen. Om de laatste avond echt goed af te sluiten en ervoor te zorgen dat Sandra misschien wat kan slapen in het vliegtuig gingen we naar de Puerta Roja, een bar in San Telmo. Een heeeele leuke avond gehad, gezellig gepraat met jan en alleman, want aan aandacht geen gebrek als buitenlander in een redelijk lokale bar. Er waren nog wel wat buitenlanders, maar geen meisjes samen, dusja gesprekspartners voor het uitzoeken. Jammer genoeg was een deel wel echt irritant, maar dan deed ik net alsof ik niet zo goed Spaans kon of het gewoon niet begreep hahaha.
En na deze geweldige avond en best wel korte nacht was het vanochtend toch echt zover. Na het ontbijt pakte Sandra dr laatste spullen in en toen gingen we op weg naar de bus. Dit was om geld te besparen voor Sandra, want de bus is 2,70 pesos en een taxi 225. Op internet stond een goede beschrijving voor deze bus: geschikt voor mensen die meer tijd dan geld hebben en dit was helmaal waar. Anderhalf uur duurde het maar liefst voordat we op het vliegveld waren, want deze bus stopt overal en nergens, bizar. Gelukkig was ze nog steeds ruim op tijd op het vliegveld. Er stond een megalange rij bij het inchecken, gewoon omdat ze geen systeem hadden hier, best frustrerend. Sandra heeft braaf haar backpack op aandringen van mij gesealed, waardoor ze geen goedkope sigaretten meer kon inslaan, was ik even gezondheidsbevorderend bezig!!! Toen ze helemaal klaar was, hadden we nog ongeveer 20 minuten samen, maar we merkten allebei dat we alleen maar zaten te wachten op het echte rotmoment (nu inmiddels alweer 7 uur geleden, maar nog steeds doet het pijn). Dus toen de rij bij de douane minder werd, hebben we flink geknuffeld en gehuild enja toen moest ze echt echt echt gaan. Het deed heel erg pijn om dr te laten gaan, want ik ga haar heeeeeeeel erg missen. We hebben het geweldig gehad samen en het is bijzonder om dit te kunnen delen en het is ook heel fijn om iemand vertrouwds bij je te hebben. Maar dit is wat ze wilde en fijn dat ze morgen lekker thuis is in Nederland. En vandaag voel ik me verdrietig en eenzaam en dacht ik het zou me niet uitmaken als ik nu ook naar huis zou gaan, maar morgen is het over en ga ik weer genieten. Morgen vertrek ik ook uit Buenos Aires en ga ik 18 uur met de bus zuidwaarts naar Puerto Madryn. Dit is een klein plaatsje in de buurt van Peninsula Valdes waar allerlei dieren te bewonderen zijn zoals zeehonden, pinguins, zeeleeuwen en hopelijk ook walvissen. Het schijnt nu het seizoen te zijn, dus ik hoop geluk te hebben. Even heel iets anders dan de grote stad, dat zal denk ik goed voor me zijn. Sowieso heb ik het qua steden bezoeken wel een beetje gezien nu, dus misschien blijf ik wel een aantal dagen langer in Puerto Madryn om gewoon te genieten van de rust, wat langs de zee te lopen als het niet te koud is en te zorgen een dag voordat ik naar Peru ga pas terug te zijn in Buenos Aires.

Ik kijk er in ieder geval naar uit, de busreis van morgen niet, maar de rest wel enja ik weet van mezelf ook dat ik het best in mn eentje kan. In Buenos Aires kon ik het ook alleen in het begin en toen sprak ik nog geen Spaans en nu ben ik wat meer gewend aan het leven hier en kan ik me goed verstaanbaar maken. Komt helemaal goed en deze laatse 66 dagen worden net zo leuk als de 102 dagen hiervoor!!

Heel veel liefs en kusjes!!