Van Nicaragua 4 dagen Costa Rica nu in Panama

Hola,

Inmiddels ben ik al in Panama. Costa Rica wilde ik sowieso niet te lang blijven, had wel nog een berg willen beklimmen maar het werd overal slecht weer dus na vier daagjes alweer doorgereisd.

De rit van Nicaragua naar San José was bijzonder. Bij de halte waar ik werd afgezet door de taxi kwam al snel iemand van de buscompany om ook met dezelfde bus mee te gaan, geruststellend idee, maar blijkbaar heb je het dan gemaakt. Echt iedereen die langskwam, en dat waren er veel die om zes uur naar hun werk gingen, zei iets tegen hem. Wachten was geen probleem omdat er zoveel te zien was: chickenbussen waarvan het dak helemaal volgeladen werd, vrachtwagens met een lege open container waarin tig mensen stonden en na een poosje kwam zowat heel het migratiekantoor en de douane bij de halte staan. De bus was met een uur bij de grens, paspoorten en geld aan iemand van de company geven en die regelde de stempels. Costa Rica in duurde heel erg lang, ze wilden ook echt m'n ticket zien dat ik weer zou vertrekken, maar uiteindelijk met mn vliegticket gelukt (gelukkig had ik die uit voorzorg al geprint). Allemaal weer in de bus, dan denk je alles gehad te hebben maar nee hoor. De weg van/naar de grens heeft maar een baan voor elke kant. Daar staan tig vrachtwagens te wachten, denk wel drie kilometer lang, bussen mogen denk ik voor. Dus die halen spookrijdend in met als gevolg dat wij elke keer 100 meter konden rijden en weer moesten wachten tot iemand een bus liet invoegen of die achteruit een plekje langs de weg wist te vinden. Blijkbaar de normaalste zaak van de wereld want onze chauffeurs waren erg vrolijk tegen hun. Ik was met een Amerikaan die nu in Costa Rica en Nicaragua woont aan de praat geraakt en zat vanaf de grens naast hem in de bus, maar hij had nogal een sterke mening over de vluchtelingen en migranten in Europa, was Trump aanhanger, vond zijn eigen projecten erg boeiend en hield heel veel van praten. Iemand om wat mee te kletsen is prima, maar dit was too much. De rit naar San José duurde sowieso erg lang omdat het rond de hoofdstad aan een stuk filerijden was. Er was savonds een groot festival dus vandaar de drukte. Op het busstation aangekomen bleek dat ik naar een ander busstation moest. Een taxichauffeur twijfelde of ik de bus van vier uur zou halen en vanwege het festival en een staking (wat achteraf denk ik niet waar was) waren er geen plekken meer. Hij heeft tig mensen gebeld en uiteindelijk een plek in een bus 100km van San José gevonden. Dikke stress want ik wilde daar echt niet blijven en door de files de vraag of ik het zou halen. Uiteindelijk haalden we precies de laatste bus alleen toen hij zei dat hij mijn ticket betaald had en ik hem in de auto moest betalen, begon me te dagen dat hij een spelletje met me speelde. Dus ik gezegd dat ik mn ticket wilde zien, deed hij moeilijk, uiteindelijk de chauffeur gevraagd die zo eerlijk was het juiste bedrag te noemen, dus dat feest ging voor hem niet door. Achteraf door een rekenfout van mij, naïviteit en goed vertrouwen (hoewel ik me echt afvraag hoe het kan omdat hij vijf organisaties gebeld heeft) veel te veel betaald voor deze taxi. Toen ik eindelijk in de bus naar Manuel Antonio zat en me dit realiseerde was ik boos en verdrietig; waarom had ik niet eerder door hoe of wat. Anderzijds fijn dat ik in Manuel Antonio ben gekomen, er is geen geweld gebruikt, heb al mijn spullen nog, alleen zonde van het geld maar ook heel leerzaam. Flink gebaald die avond met de afspraak met mezelf dat het de dag erna vergeten moet zijn.

Het hostel was heel nieuw en supermooi met twee zwembaden en een eigen jungletrail. Bij het ontbijt hadden ze zelfs yoghurt met granola en bananenbrood. Zo lekker!! De dag erna met vier Australische meiden van mn kamer naar het nationaal park gegaan. We besloten zonder gids te gaan omdat we toch alleen de grote dieren wilden zien. Ik kreeg per ongeluk twee kaartjes voor de prijs van een dus die kon ik mooi verkopen aan iemand in het hostel :) Voordat we in het park waren hadden we al een luiaard en twee apen gespot dus we moesten erg lachen om alle gidsen die zeiden 'zonder gids zie je niks'. In het park echt veel apen, luiaards, wasberen, een toekan, een eekhoorn en nog meer gezien. De apen en wasberen waren superbrutaal en haalden eten en spullen uit de tassen van mensen op het strand. Er was vooraf gewaarschuwd voor dit, dus beetje debiel dat sommige mensen met een stok de dieren probeerden weg te jagen. Ook grappig om te zien dat de dieren precies weten waar ze iets vandaan kunnen halen. Gezellig gekletst, ontspanning rondgewandeld en uiteindelijk aan een schitterend strand gelegen. Het park was op loopafstand van het hostel, alleen terug was bergop. Helemaal bezweet kwamen we terug, dus snel een duik in het zwembad en daarna een boekje gelezen. 's Avonds samen ratatouille gemaakt en gegeten en er was een feestje met dj; lekker wat drankjes gedaan en gekletst. Ik zat aan een tafel met allemaal native Engelsen en hoe later op de avond des te sterker de accenten en des te moeilijker te verstaan. Ik heb me prima vermaakt en deze fijne dag hielp om de ellende van de dag ervoor te vergeten.

Nog twee dagen lekker aan het strand/zwembad gelegen en toen besloten om door te gaan naar Boquete in Panama en daar tot na Kerst te blijven. Eigenlijk wilde ik met lokaal vervoer gaan maar dat betekende vijf keer overstappen, wat leuk maar heel vermoeiend is, dus waarom het mezelf moeilijk maken als er ook een directe bus is? Ik moest bij de halte tegenover het ziekenhuis aan de highway om half tien zijn volgens de kaartjesverkoper. De bus kwam van San José, vertrok daar om 7.30 uur en volgens Google was het 2.45 uur rijden. Leek me beetje onzin, dus in het dorp lekkere empanadas voor in de bus gehaald en om tien uur bij de halte. Er kwamen veel Tracopa bussen langs die bij de halte mensen eruit lieten, dus ik zat in ieder geval op de goede plek. Om half elf kwam mijn bus, wat me reuze meeviel, waar nog weinig plek was dus ben ik op de rolstoel plek met megaveel beenruimte gaan zitten! De grens was weer bijzonder. Costa Rica uit moet je een tax betalen. Gebeurt niet bij migratie maar in een kantoortje aan de overkant van de weg wat een uithangbord als een winkel heeft. Hij had geen wisselgeld in dollars dus kon ik met Colones betalen. Bijzonder want in alle informatie staat dat je met dollars moet betalen. Met dat bonnetje was de stempel snel gezet. Stuk lopen naar de Panamese migratie en de grote vraag waar die was. Echt een chaos daar tussenin met tig kraampjes, restaurantjes, mensen die van alles willen verkopen, geparkeerde auto's, bouwwerkzaamheden. Daar moesten we uiteindelijk zijn: tussen en onder de werkzaamheden was het kantoor. Ook hier weer mn ticket laten zien en stempel rijker. Tascontrole gebeurde en groupe: in een ruimte met vier eettafels moest iedereen zijn tas op de tafel leggen, openmaken en een man deed een rondje ter controle. Hij stapte, nadat hij iedereen van onze bus gecontroleerd had, in onze bus in en reed mee naar David. In totaal duurde het maar anderhalf uur om weer verder te kunnen, viel me reuze mee. We waren ook echt in zes uurtjes in David. Omdat het hier een uur langer licht is (een uur minder tijdsverschil) kon ik nog in het licht naar Boquete. Anders was ik in David gebleven maar omdat daar toch niks te doen is verder, leek dit me een beter plan. Gevraagd waar ik de bus kon vinden, super makkelijk en al snel in een rood-wit-blauwe chickenbus met rode glitter bekleding onderweg naar Boquete: genieten!!! Het is hier meteen heel anders dan Costa Rica omdat alle bomen veel minder hoog zijn en er is meer variatie qua begroeiing op de weg naar Boquete toe. Verder is het stuk Panama wat ik gezien heb vanaf de grens erg Amerikaans met een aantal malls, alle fastfoodketens naast elkaar en veel luxe autodealers. Binnen een uurtje in Boquete, supergoedkoop bij een lokaal restaurantje gaan eten en wat info over tours gevraagd. Het blijkt hier nog regenseizoen te zijn en erg wisselvallig, maar dat kan ook komen vanwege de bergen, het regende ook toen ik aankwam. Afgeraden wordt om de vulkaan te beklimmen omdat het op de top heel koud is en je niks kan zien. Dat vind ik heel erg jammer, maar van een aantal die hem wel beklommen hebben gehoord dat het de moeite niet waard is.
Dus toen ben ik een ochtendje naar een animal rescue center hier vlakbij gegaan met drie anderen. We gingen met een public bus (zo groot als een taxibusje) en dat was een ervaring op zich. Als men twijfelt of iemand mee wilde, wordt er achteruit gereden en desnoods 200 meter. Natuurlijk wordt er de hele tijd getoeterd om anderen te waarschuwen. Tijd is geld is ook hier het motto. Langs de weg staan veel borden dat de weg geen racebaan is en er mensen thuis op je wachten dus of je veilig wilt rijden. Denk alleen dat onze chauffeur te snel reed om ze te kunnen lezen... Het rescue center was veel kleiner dan we dachten. Drie apen en een papegaai en verder leek het meer een kinderboerderij. Apen vind ik onbetrouwbaar dus die hoefde ik niet te voeren. Vond het leuker om een baby geitje de fles te geven. Goede uitleg gekregen hoe het center werkt en een leuke ochtend gehad. Nu ik een hele week op dezelfde plek ben, is het ook makkelijker om boodschappen te doen en kan ik lekker mijn eigen lunch maken  (begin alleen fatsoenlijk niet zoet bruinbrood en lekkere kaas inmiddels wel te missen). Het is hier wel een stuk frisser, want vooral 's nachts fijn is, maar ik heb het de eerste nacht zo koud gehad, dat ik nu onder twee dekens slaap. En dat met 18 graden haha.

Eigenlijk wilde ik hier El Pianista hiken. Dat is het pad wat die twee meisjes gelopen hebben, maar het pad is sinds het gebeurde dicht en wordt bewegwijzerd (doen ze dus al 2,5 jaar over) en je mag het alleen met een gids lopen. Dit ging niet door maar er zijn hier genoeg andere trails, dus besloten een Zwitser en ik gisteren Sendero los Quetzales te lopen. Dit kon zonder gids mits je hem niet helemaal zou lopen. Wij wilden maar tot het hoogste punt wat iets over de helft was, dus prima om zelf te doen. Weer met eem busje erheen, entree betaald en jammer genoeg in de regen begonnen. Maar ach hoort bij regenwoud natuurlijk. De tocht was pittig met vooral veel bergop maar echt zo mooi. Heel erg groen, veel bloemen, dichtbegroeid ook en we liepen veel in de buurt van de rivier waar nu veel water in zit en veel lawaai maakte. Diverse bruggen gehad van wisselende kwaliteit, waaronder een spekgladde hangbrug met spleten tussen de houten latten van de vloer. Op een punt was geen brug maar wel een rivier dus schoenen en sokken uit en er doorheen. Het water stroomde best snel en het was superkoud, dus goed je best doen om niet uit te glijden! Daarna een erg modderig stuk waar allerlei boomstamschijven, met gaas erop tegen het uitglijden, op de hele natte stukken het pad waren. Toen we eenmaal wat hoger kwamen, werd het droger en hield ook het gedrup uit de bomen op. Op het hoogste punt (2200m.) geluncht (boterhammen met dulce de leche: jammie) en genoten van de geluiden van het bos. En toen kwam er gewoon een quetzal, populaire vogel van hier maar zeldzaam om te zien, in de boom boven ons zitten. Hou niet echt van vogels maar deze was erg mooi met veel felle kleuren. Wat een geluk dat we die hebben mogen zien!! Moed verzameld voor de terugweg maar het was helemaal niet zo glad als we dachten. Alleen de traptreden waren soms wat lastig omdat ze zo hoog waren. Enja ik hoor jullie denken: zelfs met mijn lange stelten waren ze hoog dus ik vraag me af hoe locals en andere kleinere mensen dit pad kunnen lopen. Jammer genoeg hadden we het laatste stukje weer regen, maar ach ben niet van suiker en na zo'n mooi wandeling maakt het ook niet veel uit. Omdat schijnbaar niet alle busjes helemaal tot boven bij het beginpunt rijden, moesten we nog een half uur over een supersteile weg terug naar de kruising lopen. Dat was nog even een flinke opdonder voor de beentjes. Maar onderweg veel van het lokale leven (voornamelijk akkerbouw vanwege het vruchtbare gebied), vrouwen in klederdracht (zijn hier ook een soort van indianen met felgekleurde jurken en een geborduurd versierd randje) en een supermooie regenboog in het dal naast ons gezien!! En toen we in het busje zaten, reed die alsnog naar boven dus ook nog eens voor niets naar beneden gelopen. Anderzijds dan hadden we die regenboog nooit gezien. Terug in het dorp voelde ik me echt een local; ging m'n kleren bij de kleermaker halen, kocht vlees bij de slager en groente en fruit op de markt. Echt zo leuk!! Het Spaans hier is goed te verstaan en ik kan mezelf prima redden, dat is heel fijn :)

Vanochtend voelde ik de spieren wel dus ben ik met de bus naar een finca gegaan, die me door iemand uit Boquete in de bus vanaf Costa Rica was aangeraden. Onderweg kwamen we langs een school en moesten veel kindjes mee. Met proppen en schuiven, meisjes bij elkaar op schoot en jongetjes moesten blijven staan, konden er twee volwassenen en acht kinderen op een bank voor drie personen. Knap gedaan! Was de enige blanke en werd flink aangestaard, beetje ongemakkelijk. De finca lag tegen de vulkaan aan, heel hoog en vanaf daar een schitterend uitzicht
Er werd koffie verbouwd dus in het zonnetje op m'n gemakje koffie zitten drinken. Omdat rondleidingen alleen in een georganiseerde groep gebeurden, was er verder niet veel te doen. Geen idee hoe vaak het busje langs zou komen en omdat de zon scheen, besloot ik terug te lopen tot die zou komen. 9 kilometer leek me namelijk iets te ver. Na een kwartiertje lopen, kon ik al instappen! Geen idee wanneer het weer zo'n zonnige dag wordt, dus wilde ik naar een uitzichtspunt op de vulkaan en het dorp lopen en daar bij een restaurantje lunchen. Ideaal om op googlemaps te kunnen lopen, alleen wat minder ideaal dat het restaurantje niet open was. Wel wederom een mooie wandeling met een geweldig uitzicht, maar ook weer flink klimmen. Had gelukkig wat te eten bij want ik kwam verder ook niks tegen, ook bijna geen verkeer maar voel me hier goed op m'n gemak. Maakte me alleen zorgen over als het weer zou omslaan, had op zich m'n regenjas bij en verste punt was 30 minuten lopen dus dat viel mee. De hele weg mooi weer gehad! Op de terugweg bij de bakker een heerlijke brownie gehaald want die had ik wel verdiend :)

Ik denk dat de spierpijn morgen niet minder is, dus wellicht tijd voor een rustig dagje al denk ik dat de 25e ook rustig wordt. Heb totaal geen kerstgevoel nog. De laatste week wel veel kerstliedjes, met name Spaanse varianten op die van ons, gehoord. Er is hier ook wel van alles versierd in het dorp. De stijl die ze hier gebruiken is: hoe bonter hoe beter. De 25e schijnen er 's avonds door het centrum allerlei dingen te doen te zijn,  dus ik ben benieuwd. De 26e wordt hier gewoon gewerkt, misschien dat ik dan een koffietour ga doen, want de 27e vertrek ik naar Bocas del Toro. Dat is een eilandengroep in de Caraibische zee in het noordwesten van Panama en schijnt heel mooi te zijn, dus hopelijk is het ook een beetje zonnig daar! 

Bij jullie wordt het ook een warme kerst heb ik begrepen. Gelukkig mis ik dus geen uiterst zeldzame witte kerst. Hele fijne kerstdagen gewenst in ieder geval!!

Liefs, Xx Astrid